மகா சிவராத்திரி நாளில் சிவாலய ஓட்டம்

மகாபாரதத்தில் ஒரு கதை உண்டு, சிவனிடம் இருந்து பாசுபத அஸ்திரம் அர்ஜூனன் பெற்று வந்தாலும் அவன் அதை பயன்படுத்தாமலே யுத்தம் முடிந்தது.

கண்ணன் அவர்களின் கண்கண்ட தெய்வமானான், வேறு எதுவும் நினைவில் இல்லை, சிவன் கொடுத்த ஆயுதமுமில்லை. செய்த கடும் தவத்தின் நினைவுமில்லை, அது போக யுத்தம் முடிந்த வெற்றியில் இருந்தார்கள்.

இந்தப் போரும் வெற்றியும் மிகப் பெரிய பரம்பொருளின் நாடகம் என அவர்கள் எதையும் நினைக்கவில்லை, சிவனை அடியோடு மறந்திருந்தார்கள்.

யுத்தத்தில் துரியனை அடித்துக் கொன்று அதை முடித்து வைத்தவன் என பீமனும் ஒரு கர்வத்தோடு அலைந்தான், காட்சிகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்த கண்ணன் அவர்களின் மாயையை அறுக்க ஒரு நாடகம் நடத்தினான்.

யுத்தம் என்பது பாவங்களின் முடிவு, அதற்கு யாரும் தப்ப முடியாது, செய்த பாவங்களுக்கு பரிகாரமாக ஒரு யாகம் நடத்த நினைக்கும் தர்மனிடமும் அகங்காரம் மிகுந்தது, இதுவரை யாரும் கொடுக்காத பொருளைக் கொண்டு யாகம் நடத்த விரும்பினான்.

அங்கேதான் தன் விளையாட்டை ஆரம்பித்தான் கண்ணன், அவனின் விளையாட்டு அந்தணர்கள் உருவில் வந்தது.

தர்மனிடம் யாகம் செய்ய வந்த அந்தணர்கள் யாரும் இதுவரை பயன்படுத்தாத யாகப் பொருள் புருஷ மிருகத்தின் பால் என்றார்கள். மானிட உருவும் சிங்க உடலும் கொண்ட புருஷா மிருகத்தின் பால் அபூர்வமானது எனச் சொல்ல அதைக் கொண்டு வர விரும்பினான், ஆனால் அந்தக் கொடிய மிருகம் பற்றி தகவலேதும் அவனிடம் இல்லை.

அதைத் தொடர்ந்து காட்சிக்கு வந்தான் கண்ணன்.

அந்த புருஷா மிருகம் பற்றி தனக்குத் தெரியும் என்றும் ஆனால் அது பொல்லாதது என்றும் கோபாலன் பெயரைச் சொன்னால் ஓடும். ஆனால் சிவன் பெயரைச் சொன்னால் அப்படியே உருகி நிற்கும், அந்நேரம் பாலைக் கறக்கலாம். ஆனால் சிறிது நேரத்தில் விரட்டும் என்றும் அதன் இயல்பைச் சொன்ன கண்ணன் ஒரு உத்தியும் சொன்னான்.

12 ருத்திராட்சங்களை பீமனிடம் கொடுப்போம், அவன் நாழிக்கு ஒன்றாக இரவு முழுக்க அதைக் கொண்டு அந்த மிருகத்தை ஓட வைத்து நிறுத்தி பால் கறக்கட்டும் என 12 ருத்திராட்சங்களைக் கொடுத்து பீமனை அனுப்பச் சொன்னான்.

ஆம், அகம்பாவத்தில் இருந்த பீமனின் கர்வம் ஒழிக்க அவனையே கிளம்பச் சொன்னான் கண்ணன்.

அந்த ருத்திராட்சத்தை தரையில் வைத்தால் அது லிங்கமாகிவிடும், அதைக் கண்டு உருகும் மிருகம் அப்படியே பூஜை செய்யும் அப்பொழுது பால் கறக்கலாம். ஆனால் பூஜை முடியும் பொழுது மிருகம் சீறும் எனச் சொல்லியும் அனுப்பினான் கண்ணன்.

அன்று மகா சிவராத்திரி நாளாய் இருந்தது, கண்ணனின் கணக்கு அதில் சரியாய் இருந்தது.

பீமன் காட்டுக்குள் சென்று கோபாலா கோபாலா என்றதும் அந்த மிருகம் விரட்டியது. பீமன் ஒரு ருத்திராட்சம் வைக்க அது லிங்கமாகும் கொஞ்ச நேரம் மெய்மறக்கும் மிருகத்திடம் பீமன் பால் எடுப்பான். பின் அவன் கோபாலா கோபாலா என ஓட மிருகம் விரட்டும்.

இப்படி 12 ருத்திராட்சங்களும் லிங்கமாகி பீமன் தப்பிய பின்னும் மிருகம் அவனை விரட்டியது. அடுத்து ருத்திராட்சம் இல்லா பீமன் யாக சாலையினை நெருங்கியிருந்தான், அது விடியும் பொழுதாய் இருந்தது. காலை 6 மணி ஆகியிருந்தது.

ஆனாலும் மிருகம் விரட்ட யாக சாலைக்குள் ஒரு காலை அவன் வைத்த நிலையில் இன்னொரு காலை மிருகம் பற்றியது.

இப்பொழுது யாகசாலைக்குள் இருக்கும் கால் அவனுக்கு, வெளியில் தான் பிடித்த கால் தனக்கு என அது வாதிட்டது, அங்கு வந்தான் தர்மன்.

ஏ மிருகமே 12 சிவலிங்கத்தை உனக்கு காட்ட ஓடிய புண்ணிய பாதத்தையா கடித்து விழுங்கப் பார்க்கின்றாய் என உருக்கமாக அவன் கேட்கவும் மிருகத்துக்கு தன் தவறு விளங்கிற்று.

அய்யய்யோ ஆமாம், லிங்க தரிசனம் காட்டிய புண்ணிய காலையா கடித்தேன் என அவனை விடுவித்த மிருகம், பின் ஏன் அவன் கோபாலா கோபாலா எனக் கத்தினான் என்பதை யோசித்து சொன்னது. கோபாலா கோபாலா என இவன் அழைத்து ஓடினாலும் அவன் ருத்திராட்சம் வைத்தவுடன் சிவலிங்கம் வந்ததென்றால் “ஹரியும் சிவனும் ஒன்றல்லவா?”

அந்த வார்த்தை தர்மனுக்கும் பீமனுக்கும் சுட்டது. அதுவரை குழம்பியிருந்த அவர்கள் இரண்டும் ஒரே சக்தி என்பதை உணர்ந்து அகந்தை ஒழிந்து நின்றனர்.

இரவெல்லாம் ஓடி அரியும் சிவனும் ஒன்று என பீமன் ஞானம் பெற்ற கதை இப்படி உண்டு, அதை நினைவு கூறும் விதமாக முன்பு சிவராத்திரியில் 12 சிவாலங்களுக்கு ஓடும் நிகழ்ச்சியும் இருந்தது.

புராணக் கதை இப்படி இருந்தாலும் 12 லிங்கம் என்பது 12 ராசிகளைக் குறிப்பது என்றும், எல்லா ராசிகளின் அருளும் அந்நாளில் கிடைக்க 12 லிங்கங்களை வணங்க வேண்டும் என்பதும் ஏற்பாடு என்பார்கள்.

(உண்மையில் 12 ஜோதிர்லிங்கம் எனும் முக்கிய லிங்கமும் ஆலயங்களும் இந்த 12 ராசிகளைக் குறிப்பதே, 12 லிங்கங்களையும் வணங்கினால் இந்தப் பிரபஞ்சத்தை 360 பாகை கோணம் சுற்றியது போலாகும் என்பது ஐதீகம். )

இன்னும் அழுத்தமாகச் சொன்னால் சிவராத்திரி இரவில் தூங்காமல் லிங்க தரிசனம் செய்ய இந்த ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.

அதில் ஹரியும் சிவனும் ஒன்று எனும் மாபெரும் தத்துவமும் இருந்தது.

இதனை பாரதத்தின் பல பாகத்தில் வாழ்ந்த இந்துக்கள் ஒரு காலத்தில் செய்தனர், சிவராத்திரி அன்று “கோபாலா கோபாலா” என கத்திய படியே 12 லிங்கங்கள் இருக்கும் ஆலயத்துக்கு ஓடுவார்கள்.

இதனை பல இனங்கள் பின்னாளில் கைவிட்டது, அதற்கு புத்தமத எழுச்சி பின் சமண மதம் அதைத் தாண்டிய ஆப்கானியர் ஐரோப்பியர் குழப்பம் எனப் பல காரணம் உண்டென்றாலும் அந்நியர் ஆட்சியில் அதிகம் சிக்காத கன்னியாகுமரி பக்கம் இந்த ஓட்டம் உண்டு.

சாலிய மகரிஷி வழி வந்தவர்கள் எனத் தங்களைச் சொல்லும் சாலியர் இனம் எனும் நெசவாளர் இனம் அதனைத் தொடர்ந்தது.

சிவராத்திரி அன்று இப்படி ஆதிகேசவ பெருமாள் கோவிலைச் சுற்றிய 12 சிவாலயங்களை இப்படி சிவராத்திரியன்று கோபாலா கோபாலா எனச் சொல்லியபடியே ஓடிச் சுற்றுவார்கள்.

இது சிவாலய ஓட்டம் என்றாயிற்று.

இப்பொழுது சாலியர் தாண்டி எல்லா இந்துக்களும் பங்கெடுக்கும் நிகழ்வாக அது அமைந்திருக்கின்றது, ஆம் இந்தியா முழுக்க சிவராத்திரி கொண்டாடப்படும் நேரம் கன்னியாகுமரி பக்கம் மட்டும் “கோபாலா கோபாலா” எனக் கண்ணனை நினைத்தபடியே சிவராத்திரி அனுசரிக்கப்படுவது அங்குதான்.

தூங்காமல் விழித்திருந்து சிவனை தரிசிக்கவும் அதில் ஹரியும் சிவனும் ஒன்று என்ற தத்துவத்தை புகுத்தவும் எவ்வளவு நுட்பமான வழிகளை எல்லாம் போதித்திருக்கின்றார்கள் அந்த முன்னோர்கள்?

சிவராத்திரி முழுக்க இறைவனை அவன் நினைவிலே தேடு என்பதை இதைவிட எப்படி ஒரு ஏற்பாட்டை செய்ய முடியும்?

ஆம் அந்த சமூகம் பரிபூரண ஞானச் சமூகமாய் இருந்திருகின்றது, சிவாலய ஓட்டம் அதைத்தான் சொல்கின்றது.

(யாளி போலவே புருஷா மிருகம் எனும் மனிதத் தலையும் புலி உடலும் கொண்ட சிலைகள் இந்து ஆலயங்களில் உண்டு, சில இடங்களில் அவை கொண்டாடப்படுவதும் உண்டு

புருஷா மிருகம் யாளி என எவ்வளவோ அதிசயங்களைச் சொல்லி அதனால் தத்துவங்களையும் போதிப்பது இந்துமதம்.

இன்றும் கிழக்காசியாவில் நடக்கும் டிராகன் நடனமும் இன்னும் பல வடிவ நடனமும் இந்த யாளி மற்றும் புருஷா மிருகத் தத்துவமே. அதன் அடிப்படையில் அமைந்தவையே, எல்லாமும் இந்துமத்தில் இருந்துதான் உருவானது, ஒவ்வொன்றும் ஆயிரமாயிரம் தத்துவத்தை கொண்டது.

பவுத்தர்களாலும் இந்துமதம் எனும் பெருஞானமரத்தின் இலைகளைப் பறிக்க முடிந்ததே தவிர இந்துமத அடி மரமும் அதன் ஆணிவேரும் அப்படியேதான் இருக்கின்றது. அதை தொட்டுப் பார்க்கவும் யாராலும் முடியவுமில்லை. )