ஸ்ரீரங்கத்து திருவரங்கன் உலாவும், மதுரையின் மதுரா விஜயமும்…

திருச்சி திருவரங்கத்தில் பங்குனித் திருவிழா நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றது. இப்பொழுது மிக உற்சாகமாகவும் பாதுகாப்பாகவும் நடக்கும் அவ்விழாவின் பின்னால் மிகப் பெரிய சோகம் ஒளிந்திருக்கின்றது.

இந்தியா ஏன் இந்துநாடாக இருக்க வேண்டும் என்பதும், ஏன் வட எல்லை எப்பொழுதும் வலுவானதாக இருக்க வேண்டும் எனும் தேவை அதில்தான் இருக்கின்றது.

ஆம் அது 1323ம் ஆண்டு.

முன்பு மாலிக்காபூர் வந்து மதுரையினை சூறையாடிவிட்டு டெல்லி சென்றதற்குப் பின்னரான‌ காலங்கள். ஆறாயிரம் யானை நிறையவும் 20000 குதிரையிலும் அவன் கொள்ளை பொருட்களைக் கொண்டு சென்ற காலத்திற்குப் பின்னரான காலம்.

அவன் காலத்துக்குப் பின் டெல்லியில் கில்ஜி வம்சம் முடிந்து துக்ளக் வம்சம் ஆட்சிக்கு வந்திருந்தது. அந்த பிரசித்தி பெற்ற காமெடி மற்றும் கொடூர வில்லனான முகமது-பின்- துக்ளக் ஆண்ட காலம்.

ஆம் கியாசுதீன் துக்ளக் மகனே உலூக் கான். அந்த உலூக்கானின் இன்னொரு பெயர்தான் முகமது பின் துக்ளக்.

துக்ளக்கின் ஆட்சியில் தென்னகம் தன்னைப் பல நாடுகளாகச் சுதந்திரப் படுத்தின. காகதீயர், ஹோய்சாலர்களெல்லாம் தங்களைத் தனி நாடாக்கிய பொழுது பாண்டிய நாடும் தனி நாடாயிற்று.

அதை அடக்கி மறுபடி ஆள படையெடுத்து வந்தான் துக்ளக். தமிழகத்தில் அவன் அப்படி நுழையும் பொழுதுதான் திருச்சியில் பங்குனி உத்திர விழா நடந்து கொண்டிருந்தது.

சோமநாதபுரத்தில் கஜினி பாய்ந்தது போல் பாய்ந்தான் துக்ளக். அவனின் கொடூரம் உச்சமாய் இருந்தது.

ஆண்களும் பெண்களும் குழந்தைகளுமாக ஆயிரக்கணக்கானோர் கொல்லப்பட்டனர். ஸ்ரீரங்கம் கோவிலையும் பாழ்படுத்தின இவனது படைகள், ஆம் இந்து கோவில்களெல்லாம் புதையலும் தங்கமும் வைரமும் நிரம்பியவை என்பது ஆப்கானியர் கண்ட உண்மை. இந்திய இந்து கோவிலெல்லாம் அவர்களால் இடிபட்டதெல்லாம் அதனாலேயே.

அதுவும் மூலவர் சிலைகள் தங்கமாக இருக்கலாம் இல்லை சிலையின் கீழ் நவரத்ன புதையல் இருக்கலாம் என்பதால் கொள்ளையடிக்கப்பட்டன‌.

திருவரங்கம் கதறியது. நம்பெருமாளை எடுத்துக் கொண்டு கோவிலிலிருந்து தப்பிய ஆச்சார்யார்கள் தென்னகத்தின் பல பகுதிகளுக்கும் அவரை எடுத்துச் சென்றதையும் அதில் அவர்கள் பட்ட கஷ்டங்களையும் வைணவ குரு பரம்பரை சரித்திரம் சொல்லுகிறது.

“திருவரங்கன் உலா” என எழுதப்பட்ட நாவல் அந்த கண்ணீர்க் கதையினைச் சொல்கின்றது.

அத்தோடு விட்டானா துக்ளக்?

அவன் மதுரைக்கு பாய்ந்தான். துக்ளக் வருகின்றான் என்றதுமே மதுரை அலறிற்று. அதோடு திருவரங்கம் கோவிலில் அவன் செய்த அட்டகாசத்தை கேள்விப்பட்ட கோவில் குருக்கள் கலங்கினர்.

அப்பொழுது ஆண்ட பராக்கிரம பாண்டியன் மாலிக்காபூரின் அழிவுக்கு பின் கொஞ்சம் மதுரையினை சீர்படுத்தினார். ஆனால் துக்ளக்கின் முரட்டுத் தனத்தை யோசித்தார்.

இதனால் பதுங்கிப் பாயும் திட்டத்துடன் காளையார் கோவில் பக்கம் ஒதுங்கினார். ஆலயம் காவல் இல்லா இடமானது.

மதுரை கோவில் குருக்கள் அவசரமாகப் பல காரியங்களைச் செய்தனர். சொக்கநாதர் சன்னதி கருவறையின் வாயிலில் ஒரு சுவரை எழுப்பி மூடி, அதன் முன் ஒரு கிளிக் கூண்டையும் வைத்தனர்.

சன்னதியின் முன் ஒரு லிங்கத்தை வைத்துவிட்டு, மீனாட்சி அம்மையை கோவில் விமானத்தில் அஷ்டபந்தனம் செய்து மறைத்து வைத்தனர். இளையனார் போன்ற உற்சவ மூர்த்திகளை பூமிக்கடியில் மறைத்து வைத்துவிட்டு, சுவாமி, அம்மன் விக்கிரகங்களுடன் நாஞ்சில் நாட்டில் தலை மறைவானார்கள்.

ஆம் நாஞ்சில் நாடு எனும் சேரநாட்டுப் பகுதி அவர்களுக்கு ஆதரவளித்தது. மலைநாடு உள்ளிட்ட பல பகுதிகளால் ஆப்கானியர் அங்கு நுழையவில்லை அல்லது நுழைய விரும்பவில்லை.

இதைத் தாண்டி ஏதோ பெரும் சக்தி அவர்களைக் காத்தும் நின்றது. அது உண்மை.

எதிர்த்துத் தடுக்க யாரும் இல்லாமல் மதுரையில் நுழைந்த உலூக் கான், நகரை சூறையாடி கோவிலின் பல பகுதிகளுக்கும் அழிவை ஏற்படுத்தினான். அர்த்த மண்டபம், மகா மண்டபம் போன்றவை அழிக்கப்பட்டன.

கருவறை மறைக்கப் பட்டிருந்ததால் தப்பிற்று.

துக்ளக் முட்டாள் அல்ல, மிகுந்த புத்திசாலி. ஆலயத்தை அடித்து உடைத்து பொருள் தேடும் திட்டம் அவனுக்கு இல்லை. அப்படிச் செய்தால் மறுபடி மக்கள் அங்கு சேர்த்து வைக்க மாட்டார்கள் என எண்ணினான்.

தேன் கூட்டில் தேன் எடுப்பது போல் மக்கள் சேர்க்க சேர்க்க கொள்ளையிட வேண்டும். அதனால் அழிவுகள் கூடாது என்பதில் கவனமாயிருந்தான்.

இதனால் உள்ளூர் மக்களில் சிலருடன் ஆலய விவரம் பொன் பொருள் இருக்குமிடம் பற்றி விசாரித்து வந்து கொண்டிருந்தான்.

அப்பொழுதுதான் கருவறை சுற்றி இருந்த கல்யானையினைக் கண்டதும் எக்காளமாய் அது என்ன எனக் கேட்டான் துக்ளக், அது என்ன?

அது கல்யானைக்கு சிவன் கரும்பு அளித்த திருவிளையாடல் அவனிடம் கூறப்பட்டது.

சத்தம் போட்டு சிரித்தான் துக்ளக். கல்யானை கரும்பு தின்னுமா கொண்டு வாருங்கள் ஒரு கட்டு கரும்பை என உத்தரவிட்டான்.

கரும்பு வந்தது, அதை தன் கையால் கல்யானை வாயில் கொடுத்தான்.

கோச்செங்கண்ணன் கையில் இருந்த அருகம்புல்லை கல் நந்தி தின்றது போல் கரும்பை அந்தக் கல்யானை தின்றது.

அச்சத்தில் அப்படியே உறைந்து போனான் துக்ளக். அதன் பின் ஒரு நொடியும் அவன் ஆலயத்தில் நிற்கவில்லை. ஆலயம் தப்பியது.

ஆலயத்தை விட்டானே தவிர தன் அரசில் மதுரையினை மாபார் எனச் சேர்ப்பதாக இருந்தது. ஆசன்கான் என்பவனைத் தன் பிரதிநிதியாக்கிவிட்டு டெல்லி சென்றான்.

ஆசன்கான் என்பவனும் அக்கோவிலில் பெரும் இடைஞ்சல் செய்யவில்லை. கொஞ்ச நாளில் ஆசன்கான் தனி அரசனாகத் தன்னை அறிவித்தான். பின் அவர்களுக்குள் சர்ச்சை வந்தது.

அந்தக் குழப்பத்தில் நாயக்கர்கள் வந்து மதுரையினைப் பிடித்து, பின் மதுரை ஆலய திருப்பணிகளை மேற்கொண்டனர். இன்றிருக்கும் ஆலயம் நமக்கு கிடைத்தது.

அதிலும் ஒரு சிக்கல் வந்தது. ஆற்காட்டு நவாப் வெள்ளையன் துணையோடு ஆண்ட காலத்தில் மதுரையில் கான்சாகிப் எனும் மருதநாயகத்தை வைத்து ஆளும் பொழுது மீனாட்சி அம்மன் ஆலயம் அருகே மசூதி கட்டத் திட்டமிட்டான்.

ஆனால் அதை எதிர்த்துப் போராடி கோவிலைக் காத்தான் மருதநாயகம். நவாப் மருதநாயகம் யுத்தம் அதில்தான் தொடங்கிற்று.

இன்றும் மருதநாயகம் கல்லறை மதுரையில் தான் உண்டு.

திருச்சி பங்குனி உத்திரத் திருவிழா முடிந்து மதுரை சித்திரைத் திருவிழா தொடங்க இருக்கும் நேரம் இந்த வலிகள், அழிவுகளெல்லாம் நினைவுக்கு வருகின்றன‌.

மாலிக்காபூர் முதல் துக்ளக் வரை மதுரை ஆலயத்துக்குக் கொடுத்த அழிவுகள் கொஞ்சமல்ல. ஆனால் மாலிக்காபூரோ துக்ளக்கோ ஏன் பின்னாளைய நவாபோ எல்லோரும் மதுரை ஆலயத்தை தொட்ட பின்பு அழிந்தார்கள் என்பதுதான் வரலாறு.

காசி கோவிலை சுல்தானிடம் இருந்து மீட்ட குமரகுருபரர் மதுரையில் இருந்துதான் வழிபட்டுச் சென்றார். அன்னை மீனாட்சி அருளோடு சென்றுதான் அதை மீட்டார் என்பதும் வரலாறு.

இன்றும் ஆப்கானிய மிரட்டல் தீர்ந்ததா என்றால் இல்லை. பாகிஸ்தான் எனும் பெயரில் அப்பக்கம் நிற்கத்தான் செய்கின்றது. வலிமையான பாரதமும் இந்துக்களின் மிகப் பெரிய ஒற்றுமையே அதை எதிர்த்து விரட்டும் வழி.

படை எடுப்புக்கும் அழிவுக்கும் உலகின் எந்த வளமான பகுதியும் தப்ப முடியாது. அதற்கு அன்றைய மதுரையும் விதிவிலக்கு அல்ல.

ஆனால் அழிவுக்கு உட்பட்ட பகுதிகளிலெல்லாம் ஏன் அழிந்தோம், எப்படி அழிந்தோம், யாரால் அழிந்தோம் என எழுதி வைத்திருப்பார்கள்.

அப்படி எழுதி வைத்து வலிகளைக் காத்தால்தான் வம்சம் வம்சமாக அதை நினைவில் கொண்டு எதிர்காலத்தில் அப்படி ஒரு சம்பவம் நடக்காமல் காக்க முடியும்.

ஆனால் மதுரை ஆலயத்தில் அப்படிப் பெரும் அழிவு நிகழ்ந்த வரலாற்றைச் சொல்லும் விஷயம் ஏதுமில்லை.

சரி ஆலயத்தில் வேண்டாம். அரண்மனையில் வைக்கலாம் அல்லவா? அதுவுமில்லை.

மங்கம்மாள் அரண்மனையில் காந்தி சிரித்துக் கொண்டிருக்கின்றாரே அன்றி அங்கு நாயக்கர் வரக் காரணமான ஆப்கானியர் ஏற்படுத்திய அழிவு பற்றி ஒரு வரி இல்லை.

அரசியலில் கண்ணகி என மாணவன் பழக்கப் பட்டிருக்கின்றானே அன்றி ஆப்கானியர் கொடுத்த அழிவு பற்றி ஒரு வரி இல்லை.

ஒரு காலம் வரும். அப்பொழுது மங்கம்மாள் மாளிகை மதுரையில் மீட்கப்பட்டு அந்நகரில் மாலிக்காபூரும், குரோஸ்கானும், முகமது பின் துக்ளக்கும் செய்த அட்டகாசங்கள் வரைந்து வைக்கப்படும்.

அது மீனாட்சி அம்மன் ஆலயம் கண்ட வலியினைச் சொல்லும். கல்-யானை துக்ளக்கை விரட்டிய அதிசயத்தைச் சொல்லும்.

அப்படியே திருச்சியில் இன்று அரசு அலுவலமாகிவிட்ட மங்கம்மாளின் அரண்மனை மீட்கப்பட்டு அதில் திருவரங்கத்தில் துக்ளக் நடத்திய வெறியாட்டத்தின் படங்கள் அடங்கிய நினைவுச் சின்னமாக மாற்றப்படும்.

ஆம் நிச்சயம் இது நடக்கும். காலமும் அது கொடுக்கும் இந்து எழுச்சியும் அதைச் செய்யும்.

வெள்ளையனும் ஆப்கானிய வாரிசுகளும் திராவிடமும் காங்கிரசும் கூட்டாக எதை மறைத்தார்களோ அதைக் காலம் நிச்சயம் வெளிக் கொண்டு வரும்.

ஆம் அதெல்லாம் மறக்கக் கூடாத வலி, ஒவ்வொரு தமிழ் இந்துவும் அன்றாடம் நெஞ்சில் சுமக்க வேண்டிய வலி.

அதில்தான் மதுரை, திருவரங்கம் உள்ளிட்ட பெரும் ஆலயங்களையும் காளையார் கோவில் உள்ளிட்ட ஆலயங்களையும் காக்கும் வழியும் இருக்கின்றது.

சரி, மதுரை ஆலயத்தில் மூடி வைத்த கருவறை என்னாயிற்று, எப்படி திறக்கப்பட்டது?

அதில்தான் இருக்கின்றது வரலாறு. ஆம் அந்த ஆசம்கானுக்கும் துக்ளக்குக்கும் முட்டிக் கொள்ள மதுரையில் தனி அரசனானான் ஆசம் கான். பின் அவனின் வாரிசுகளும் உறவு முறைகளும் சண்டையிட்டு ஆண்டன, 50 ஆண்டுகள் கடந்தன‌.

அப்பொழுது நாயக்க அரசு தலையெடுத்தது. அதன் மன்னரும், தென்னகச் சாணக்கியன் வித்யாரண்யரின் சீடரும் ஹரிகரனின் தம்பி மகனுமான கம்பண்ணர் காஞ்சியினைக் கைப்பற்றினார்.

ஒரு நாள் காஞ்சியில் அவர் தன் மனைவி கங்காதேவியுடன் பூஜையில் இருந்த நேரம் பாண்டிய நாட்டு பெண் ஒருத்தி வாளோடு வந்தாள்.

பாண்டிய நாட்டில் ஆலயமெல்லாம் சீரழிந்து கிடப்பதையும் கருவறை மூடி இருப்பதையும் சொல்லி அதைக் கம்பண்ணர் மீட்க வேண்டும் என கேட்டுக் கொண்டு ஒரு வாளையும் வழங்கினாள்.

அது பாண்டியருக்கு இந்திரன் அளித்த வாள் எனப் பெருமையாகச் சொன்னாள்.

வாளை வாங்கினான் கம்பண்ணன். அடுத்தநொடி சிரித்தபடி மறைந்தாள் அப்பெண்.

ஆம் வந்தது மீனாட்சி அன்னை என உணர்ந்த கம்பண்ணன் மதுரைக்குப் படையோடு வந்தான். வந்துதான் சிக்கந்தரின் ஆட்சியினை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்து மதுரையினை மீட்டு திருப்பரங்குன்றம் மலையில் அவனைக் கொன்றும் போட்டார்.

அதன் பின் கருவறைச் சுவர் இடிக்கப்பட்டு திறக்கப்பட்டது. 1378ல் அது திறக்கப்பட்டு அதாவது சுமார் 50 ஆண்டு காலம் கழித்து திறக்கப்பட்ட பொழுது அந்த விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது, அந்த மாலை வாடாமல் இருந்தது.

ஆம், அந்த அதிசயத்தை கம்பண்ணரின் மதுரை மீட்பினைச் சொல்லும் “மதுராவிஜயம்” சொல்கின்றது.

இதில் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால் மதுராவிஜயம் நூலை எழுதியவள் கங்காதேவி அதாவது கம்பண்ணரின் மனைவி.

அவள் மதுரை மீண்ட எல்லா அதிசயத்தையும் சொல்லியிருக்கின்றாள், தன் நூலில் தெளிவாகச் சொல்லியிருக்கின்றாள்.

ஆனால் அவளையோ அவள் நூலையோ யாருக்கும் தெரியாது. ஆனால் மதுராவிஜயம் எனும் உண்மை நூலைத் தன் இஷ்டத்துக்கு மாற்றி “காவல் கோட்டம்” எனப் புத்தகம் எழுதிய கம்யூனிஸ்ட்டும் மதுரை எம்.பியுமானவரை எல்லாருக்கும் தெரியும்.

மூல “மதுராவிஜயம்” புத்தகம் மறைக்கப்பட்டு “காவல் கோட்டம்” புத்தகத்துக்கு சாஹித்திய அகாடமி விருது என்பதெல்லாம் இங்கு இந்து வரலாற்றைக் குழி தோண்டி புதைக்கும் செயல் என்பதை யார் மறுக்க முடியும்?

திருவரங்கம் கோவிலுக்கு ஆபத்து என்றபோது போராடியவர்கள் இந்துமக்கள். செத்தவர்கள் பல்லாயிரம். 40 ஆண்டுகால அடிமைத் தனத்தை நாயக்க மன்னர்கள் வந்து மீட்டார்கள்.

ஆனால் அந்த ஆலயத்தில் அது பற்றி ஒரு சுவடும் இல்லை. அந்த ஆலயத்தை மீட்ட கம்பண்ணன் சிலை எங்கே எனத் தெரியவில்லை.

அது இருக்க வேண்டிய இடத்தில் ஈரோட்டு ராம்சாமி அமர்ந்திருக்கின்றார். அவருக்கும் அந்த ஆலய வரலாற்றுக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பதுதான் சுத்தமாகப் புரியவில்லை.