இரும்பு மனிதன் – சர்தார் வல்லபாய் பட்டேல்

இது ஒரே இந்துஸ்தானாக இருந்த தேசம். அதனை மொகலாயம் சிந்து நதி தொடங்கி கன்னியாகுமரி வரை தன் ஒற்றை ஆட்சியில் வைத்திருந்தது.

இங்கு எப்போதும் ஒரு பேரரசு இருப்பதும் அதற்கு சிற்றரசுகள் வரிகட்டுவதும் வழமையாய் இருந்தது. அப்படித்தான் 16ம் நூற்றாண்டில் மொகலாயம் உச்சத்தில் இருந்தது.

அதை எதிர்த்து பெரும் போர் தொடுத்து இனி இங்கு இந்து அரசு, ஒரே இந்துப் பேரரசு என எழும்பினான் வீரசிவாஜி. ஆனால் காலம் அவனுக்கு கருணை காட்டவில்லை.

எனினும் அவன் எழுப்பிய பெரும் நெருப்பு அடுத்த 80 ஆண்டுகளில் மொகலாயத்தை சரித்துப் போட்டது. அந்தப் போர் மிகவும் பெரியதாக இருந்தது. இந்த பரந்த நாட்டில் நடந்த அந்த பெரும் போரில் ஆளாளுக்கு பிரிந்து ஓடி சிற்றரசர்களாக அமர்ந்தனர்.

அந்த சிறிய சுல்தான்கள் வழியாக ஊடுருவிய பிரிட்டிஷார் ஒரு கட்டத்தில் மொத்த இந்துஸ்தானையும் பிடித்து ஆளத் தொடங்கினர்.

ஆனால் அவர்களுக்கு எதிராக எழுந்த பெரும் போராட்டத்தில் 90 ஆண்டுகளுக்கு மேல் அவர்களால் ஆளமுடியவில்லை. விட்டுவிட்டு ஓட நினைத்தார்கள்.

இந்தியாவின் வரிவசூல், அள்ள அள்ளத் திரளும் செல்வம், அதன் தாத்பரியமான இந்துமதம் என எல்லாம் கணக்கிட்ட கொடியதரப்பு, இப்படியே விட்டுச்சென்றால் இந்துஸ்தானம் மாபெரும் வல்லரசாக நொடியில் மாறும் எனக் கணக்கிட்டார்கள்.

இன்னொன்று, இந்துஸ்தானத்தில் அவர்களுக்கு பெரும் தொழில்கள் இருந்தன. உற்பத்தியும் சந்தையும் இருந்தது. இதையெல்லாம் காக்க, தொடர்ந்து தங்களுக்கு இந்தியாவில் தொழில் நிலைக்கவும் எதிர்காலத்தில் தன் எதிரியாக இந்தியா எழுந்துவிடக் கூடாது என்றும் கருதி இதனை உடைத்தார்கள்.

முதலில் மூன்று துண்டுகளாக உடைத்தாலும் உள்ளூர 600 துண்டுகளாக உடைக்க வஞ்சகத் திட்டமிட்டார்கள்.

அதாவது, அவர்கள் இந்திய வரலாற்றை தங்கள் வருகையில் இருந்தே கணக்கிட்டார்கள். லட்சோப லட்சம் வருட வரலாறு கொண்ட தேசத்தை, மொகலாயருக்கும் வீரசிவாஜியின் இந்துப்படைகளுக்கும் இடையே போர் நடந்த 16ம் நூற்றாண்டில் இருந்தே தொடங்கினார்கள்.

எல்லா பெரிய அரசும் நிர்வாகத்துக்காக சில பிரிவினைகளை செய்திருக்கும் அது இயல்பு. அந்தப் பிரிவில் மாகாணம், கவர்னர், அவனுக்கு ஒரு காவல்படை என பிரித்து கொடுப்பார்கள். இது வெகு வழமை. அது அல்லாமல் நிர்வாகம் இல்லை.

ஆனால், இதெல்லாம் தெரிந்திருந்தும் ஒவ்வொரு நிர்வாகிக்கும் ஒரு நாடு, அவ்வகையில் 600 அரசர்களுக்கான நாடு என இதனை குழப்பிவிட்டுச் சென்றார்கள்.

சுருக்கமாகச் சொன்னால் நாங்கள் செல்கின்றோம். எங்களுக்கு கீழ் இருந்த நிர்வாகிகளெல்லாம் நாடு அடைந்து கொள்ளுங்கள் எனப் பெரும் ஆபத்தை விதைத்துவிட்டுச் சென்றார்கள்.

அதனால் பல சுல்தான்களும் ராஜாக்களும் தனிநாடு கோஷம் எழுப்பினார்கள். மொகலாய அரசில் நிர்வாகியாக இருந்த ஐதராபாத் நிஜாம் கூட தனிநாடு கேட்டார்.

இவர்களுக்கு பல நாட்டு ஆதரவுகள் இருந்தது. இந்தியாவுக்குள்ளேயே திராவிடம், தலித்தியம் என பல குரல்கள் எழும்பின‌.

தேசம் இனி சுக்கு நூறாக உடையும் எனும் நிலையில்தான், அந்த இரும்பு மனிதன் எழுந்து இந்துஸ்தானை ஒரே தேசமாக நிறுத்தினார். அவர் இல்லை என்றால், அவரின் துணிச்சல் இல்லை என்றால், இந்நேரம் இந்த அமைப்பில் இந்தத் திருநாடு இருந்திருக்காது.

சர்தார் வல்லபாய் பட்டேல். தேசம் என்றேன்றும் கையெடுத்து வணங்கி, ஓராயிரம் சிலை வைத்து வணங்கவேண்டிய தியாகி அவர்.

தேசத்தின் நாலு எல்லைகளிலும் நான்கு பிரம்மாண்ட சிலைகள் வைத்து வணங்க வேண்டிய தலைவர் அவர்.

ஆம், காலம் சில நல்லவர்களை அதர்ம கூட்டத்தில் வைத்திருக்கும். அவர்கள் அந்த கூட்டத்தில்தான் இருப்பார்கள். அவர்கள் செய்யும் பல கொடுமைகளை, அதர்மங்களை கண்டுகொண்டேதான் இருப்பார்கள். நல்லவர்கள் இவர்களால் பாதிக்கப்படும்பொழுது பல்லைக்கடித்துக் கொண்டு அமைதியாய் இருப்பார்கள்.

காரணம், எப்பொழுது பாயவேண்டும் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். எப்பொழுது நிலைமை எல்லைமீறிச் செல்லுமோ அப்பொழுதுதான் நாம் பேசவேண்டும். அதுவரை அமைதிகாக்க வேண்டும். அவசரப்பட்டு தர்மத்தை பேசுகின்றோம், செய்கின்றோம் என மொத்தத்தையும் கெடுத்துவிடக் கூடாது என்பது அவர்களுக்கு தெரியும்.

பாரதத்தில் விதுரர் போன்றவர்கள் உண்டு. ராமாயணத்திலும் பலர் உண்டு. அவர்கள்தான் கடைசி நேர குழப்பத்தில் தர்மம் அரங்கேற முழு காரியமும் செய்திருப்பார்கள்.

அந்த பாரம்பரியத்தில் வந்தவர் பட்டேல், சர்தார் வல்லபாய் பட்டேல்.

அவரும் நேதாஜி போல, வ.உ.சி போல கிளம்பியிருந்தாலோ, இல்லை காமராஜர் போல முழு காங்கிரஸ் அடிமையாக மாறி இருந்தாலோ இன்றைய இந்தியா இல்லை.

ஆம், சுதந்திரம் பெறும்பொழுதே உடைந்தே சிதறிய தேசம், அதன் பின்னும் பல துண்டுகளாக உடையும் ஆபத்து இருந்தது.

பிரிட்டன் வெளியேறினாலும் பிரான்சும், போர்ச்சுகலும் இந்தியாவில் இருந்து வெளியேற மறுத்து இவை எங்கள் பகுதி என மல்லுகட்டின‌.

அதைவிட மாபெரும் மிரட்டல் இந்தியாவின் அன்றைய நிஜாம்களும், நவாப்புக்களும்.

மராட்டிய சிவாஜி காலத்தில் அடங்கியிருந்த அந்த சுல்தான்கள், பின் மெல்ல எழும்பொழுது வெள்ளையன் வந்து இந்நாட்டினை இந்துக்கள் ஆதரவோடு கைப்பற்றினான்.

அதே நேரம் இந்த நவாப்புக்களை. சுல்தான்களை முழுக்க ஒழித்தால் இந்துக்கள் மிகச் சிறுபான்மையான தங்களையும் விரட்டிவிடுவார்கள் எனும் அச்சம் அவனுக்கு இருந்தது. இதனால் இந்துக்களை நவாப், நிஜாம் எனக் கொண்டு ஆண்டு கொண்டிருந்தான்.

சுல்தான்களும் அவனுக்கு கட்டுபட்டு சந்தோஷமாக வரிகட்டி கொண்டிருந்தனர்.

அந்த சுல்தான்கள் 1947க்கு பின் போர்க்கொடி தூக்கினர். சிறு சிறு சமஸ்தானத்து நவாப்புகளெல்லாம் இனி நாங்கள் தனிநாடு எனக் கிளம்பின. இவைகளுக்கு பின் பாகிஸ்தான் இருந்தது. பாகிஸ்தான் பின்னால் யார் யாரெல்லாமோ இருந்தார்கள்.

மலபார், மைசூர், தமிழக சில பகுதிகள் உள்ளிட்டவை அடங்கிய தெற்கு பாகிஸ்தான் வேண்டும் எனக் குரல் எழும்பியது.

ஐதராபாத் நிஜாம் தனி அரசராகத் துடித்துக் கொண்டிருந்தார். இன்னும் வங்கம் முதல் ஆற்காடு வரை ஆளாளுக்கு இனி எங்கள் சமஸ்தானம் எனக் கிளம்பினார்கள்.

இந்தியாவில் அன்று பலமான‌ ராணுவமில்லை. அரசு இல்லை. சட்டங்கள் முழுமையில்லை. கஜானா இல்லை. இனி இந்தியா கிபி 1500ம் ஆண்டுக்கு திரும்பும். அந்நாடு உடைந்து அரேபியா போல சுல்தான்களின் தேசங்களாக உதிக்கும் என உலகம் நம்பத் தொடங்கிற்று.

காரணம், காந்தி அதை தடுக்கும் சக்தி கொண்டவராக இருந்தார். நேருவுக்கோ எதுபற்றியும் கவலையில்லை. இனி யார் இதையெல்லாம் தடுக்க போகின்றார்கள் என தேசமே கவலையுற்ற நேரமிது.

அதிலும் ஐதராபாத் நிஜாம் போன்றவர்கள் செல்வந்தர்கள். பெரும் படைகளை குவித்தும் வைத்திருந்தார்கள்.

(இதில் ஈரோட்டு ராம்சாமியின் திராவிடநாடு பிரிவினை எல்லாம் வராது, காரணம் அப்படி ஒரு நாடு சாத்தியமே இல்லை என்பது ராம்சாமிக்கும் அண்ணாதுரைக்கும் தெரியும்

தேசம் மாபெரும் சிக்கலில் இருந்த அக்காலங்களில் ஒரு காமெடி வேண்டும் அல்லவா? அந்தக் காமெடியினை அண்ணாதுரை, ராம்சாமி, கருணாநிதியெல்லாம் ஒரு ஓரத்தில் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். இங்கே இனி மறுபடி சுல்தான்கள் ஆட்சியா, இல்லை அன்னிய கைகூலிகள் காங்கிரஸ் மூலம் ஆள்வார்களா? இல்லை இந்து புரட்சி வெடிக்குமா? இதையும் தாண்டி ரஷ்ய சீன பாணியில் கம்யூனிசம் வெடிக்குமா என்றெல்லாம் பல கடுமையான சிக்கல்கள் இருந்த நேரம்.

அந்த நேரம் இந்த ராம்சாமி கோஷ்டி ஓரங்க நாடகம் நடத்தி மக்களை தமாஷ் செய்து கொண்டிருந்தது அவ்வளவுதான்.)

அப்பொழுதும் இஸ்லாம் ராஜ்ஜியங்களாக உடையும் எனும் ஆரூடம் இருந்ததே தவிர, இந்துக்களுக்கு என ஒரு சிறு ராஜ்யம் கூட அமையும் என யாரும் சொல்லவில்லை. வரலாற்றின் கண்ணீர் சோகம் இது.

இந்தியா இனி சுல்தானியங்களாக உடையும் என எதிர்பார்க்கப்பட்ட வேளைதான், ஒரு சிங்கம் உறுமியது.

அதுவரை காந்திக்கு அடிமை, நேரு விசுவாசி என நம்பப்பட்ட மனிதர் அற்புதம் காட்டினார். துண்டு துண்டாக நாட்டை உடைக்கவா சுதந்திரம் வாங்கினோம் எனச் சீறி எழுந்தார்.

அந்த மனிதனாலேயே இன்றிருக்கும் ஒருங்கிணைந்த இந்தியா சாத்தியமாயிற்று. அவனும் அமைதியாக இருந்திருந்தான் என்றால் இன்றிருக்கும் இந்தியாவும் இல்லை, காஷ்மீரும் இல்லை, இந்தியா உடைந்து சிதறியிருக்கும்.

ஆம், சரியான நேரம் எழும்பி காந்தியினையும் நேருவினையும் எதிர்த்து சுதந்திர இந்தியாவினை பலமான ஒரே இந்தியாவாக அவர்தான் மாற்றினார்.

சுதந்திர இந்தியாவில் மறக்கமுடியாத மனிதர் அவர். இன்று சுல்தான்கள், மன்னர்கள், நவாப்கள் இம்சையின்றி ஜனநாயக நாடாக இந்தியா இருக்க அவர்தான் முதல் காரணம், இந்தியாவின் பெரும் அடையாளம் அவரேதான்.

சர்தார் வல்லபாய் பட்டேல்.

மோடி பிறந்த குஜராத்தில்தான் அவரும் பிறந்தார். மிகக் கடினமான சூழலில் வளர்ந்தார். இரவல் சட்டபுத்தகங்களிலே வழக்கறிஞர் ஆன உழைப்பாளி அவர்.

காந்திக்கும் அவருக்கும் முதலில் பொருந்தவில்லை. மோதலில்தான் சந்தித்தார்கள். அதற்கான சந்தர்ப்பம் ஒரு வறட்சியின் உருவில் வந்தது. குஜராத்தின் “கேடா” மாவட்டத்தில் கடும் வறட்சி, ஒன்றும் விளையவில்லை. ஆனால் வரிகேட்டது பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம்.

விளைச்சல் இல்லை எனச் சொன்ன விவசாயிகள் கதறல் அவர்களுக்கு கேட்கவில்லை. நிலத்தை ஜப்தி செய்ய வந்தார்கள். இங்குதான் பட்டேல் போராட வந்தார், அது வெற்றியும் ஆயிற்று.

அதனை வாழ்த்த வந்தார் காந்தி. ஏனென்றால் ஒரு தலைவன் உருவாகின்றானா? விடக் கூடாதே என ஓடிவந்து பார்க்கும் தந்திரம் அது. அப்படி வந்த காந்தி கொடுத்ததுதான் சர்தார் பட்டம், சர்தார் என்றால் தலைவர் எனப் பொருள்.

அதன் பின் காந்தி பட்டேல் நட்பு வலுப்பெற்றது. காந்தியின் எல்லா போராட்டங்களிலும் பட்டேல் இருந்தார், எல்லா மாநாடுகளிலும் அவரோடு கலந்துகொண்டார். பல சிறைகளில் அடைக்கப் பட்டாலும் காந்தியோடு கலந்திருந்தார்.

எரவாடா சிறையில் காந்தியினை மிக நன்றாக கவனித்துகொண்டவர் பட்டேல். எரவாடா சிறை என்பது தனி சிறை அல்ல. அது நவாப் ஆஹாகான் என்பவரின் மாளிகை, அங்கு எல்லா வசதிகளும் இருந்தது குறிப்பிடதக்கது.

பகத்சிங் விவகாரத்தில் இருந்து நேதாஜி விவகாரம் வரை காந்திக்கும் பட்டேலுக்கும் முரண்பாடுகள் அதிகம். மலபாரின் மாப்பிள்ளை கலவரம் முதல் காந்தியின் இஸ்லாமிய பாசம் வரைக்கும் பட்டேலுக்கு பிடிக்காதுதான்.

ஆனால் தனியே சென்றால் காந்தி தன்னை அடையாளமின்றி அழிப்பது நிச்சயம். இதனால் காந்தியோடு இருந்தே உரிய நேரத்தில் திருப்பி அடிக்க , காந்திக்கு ஒரு கண்காணிப்பாளனாக சுற்றி வந்தார்.

ஒருவழியாக சுதந்திரம் கிடைக்கும் காலம் நெருங்கிற்று. இந்திய வரலாற்றின் துரதிருஷ்டம். சுதந்திரம் பெறப் போராடியதை விட, பெற்றபின்புதான் சவால் அதிகம் இருந்தது.

முதல் சிக்கல் அந்த ஜின்னா வடிவில் வந்தது. நேரடி நடவடிக்கை என அந்த ஜின்னா பொறுப்பே இல்லாமல் பாய, இந்தியாவில் ரத்த ஆறு ஓடிற்று.

காந்தியின் பேச்சினை கொஞ்சமும் மதிக்காமல் தேசத்தை பிரித்துக்கொண்டு ஓடினார் ஜின்னா.

காந்தி மனமொடிந்து இருக்க , நேரு அவர்களும் சகோதரரே எனும் மிகப் பெருந்தன்மையில் இருக்க, பட்டேலின் முன்னிலையிலேயே இத்தேசம் பிரிக்கப்பட்டது.

காந்தி என்னமோ சொல்லி அழுதுகொண்டிருக்க, மிக தைரியமாக தன் அதிரடி கருத்தை இப்படிச் சொன்னார் பட்டேல்.

“உடலில் வளர்ந்துவிட்ட கட்டி மற்ற உறுப்புகளை தாக்குமுன் அப்புறப்படுத்தப்படுவது போல, இத்தேசத்திற்கு வந்த ஆபத்தை வெட்டி எறிந்துவிட்டோம், இனி இத்தேசம் தன் வழியில் வளர்ச்சி நோக்கி செல்லட்டும்”

ஆம், அடம்பிடித்த ஜின்னாவினை இங்கே வைத்துக்கொண்டு சதா காலமும் சர்ச்சையினை வளர்ப்பதை விட, சனியனை அடித்து விரட்டுவது சரி என ஆணித்தரமாக சொன்னார் பட்டேல்.

காந்தி, பட்டேல் மோதல் தொடங்கியது. பட்டேல் ஆர்.எஸ்.எஸ் அனுதாபி எனும் சர்ச்சை எல்லாம் வந்தது. கொஞ்சமும அசரவில்லை பட்டேல்.

நாட்டுக்கு நல்லதை செய்யும் நான் ஆர்.எஸ்.எஸ் அனுதாபி என்றால், அதை நான் பெருமையாக கருதுகின்றேன் என உறுமி நின்றார் பட்டேல். ஆடிப்போனார் காந்தி. பட்டேலுக்கு ஆதரவு பெருகிற்று.

காங்கிரசுக்கும், நாட்டின் பிரதமர் பதவிக்கும் ஒருவரே இருக்கவேண்டும் என்றார் காந்தி. ஆனால் காங்கிரஸ் பட்டேலின் கையில்தான் இருந்தது. அவருக்குத் தான் கட்சி ஆதரவு இருந்தது. நினைத்தால் நொடியில் பட்டேல் பிரதமராகியிருக்கும் நேரமது.

ஆனால் விட்டுக்கொடுத்தார் பட்டேல். உள்துறை மற்றும் ராணுவ அமைச்சர் ஆனார். காந்தியோடு மோதிக்கொண்டிருக்க அவருக்கு விருப்பமில்லை. காரணம் செய்யவேண்டிய வேலைகள் அவ்வளவு இருந்தன‌.

இந்தியப் பிரிவினை, பாகிஸ்தானியரால் அடித்து விரட்டப்பட்ட இந்துக்கள், சொத்துக்களை இழந்த இந்து அகதிகள், நவாப்களின் தனிக் கொடிகள் என பெரும் சிக்கல்கள் இருந்தன‌.

இப்பொழுதும் காந்தி திருந்தியபாடில்லை. பாகிஸ்தானுக்கு கொடுக்கவேண்டிய 55 கோடி ரூபாயினை கொடுக்கச் சொன்னார். பட்டேல் மறுத்தார். அவர்கள் வெறிபிடித்த நிலையில் இருக்கின்றார்கள். இதனைக் கொடுத்தால் நம்மீதுதான் பாய்வார்கள். இது கொடுக்க வேண்டிய நேரம் அல்ல என மறுத்தார்.

உண்ணாவிரதம் தொடங்கினார் காந்தி. இறுதியில் காந்தியின் பிடிவாதம் வென்றது. பட்டேலுக்கு மனம் சோர்ந்தது, எனினும் லட்சியத்தில் பின்வாங்கவில்லை.

ஆனால் குஜராத்தின் ஜூனாகத் சர்ச்சையில் அவர் கவனம் செலுத்தினார். அங்கு இஸ்லாமிய மன்னன் இருந்தான். அவன் பாகிஸ்தானோடு இணைய விரும்பினான். மக்களோ இந்தியாவோடு இணைய விரும்பினர்.

பெரும் குழப்பம் ஏற்பட்டது. இறுதியில் பட்டேலின் ஆலோசனையில் நடந்த‌ பொது வாக்கெடுப்பில் மக்கள் தேர்வு இந்தியா என முடிந்தது. ஜூனாகத் சுல்தான் காட்சியில் இருந்தே அகற்றபட்டான், பெரும் ஆபத்து நீங்கியது.

பாகிஸ்தானுக்கு பெரும் அவமானம் ஆயிற்று. ஜூனாகத் இந்தியாவோடு இணைந்தது, இதற்கு பெரும் காரணம் பட்டேல்.

இங்கு சறுக்கிய பாகிஸ்தான் காஷ்மீரில் தேர்தல் என்றாலும் அம்மக்கள் மனம் இந்தியாவிற்குத்தான் செல்லும் என உணர்ந்தது. காரணம் மதவாத பாகிஸ்தானை இஸ்லாமியரில் பலரே விரும்பவில்லை.

பாகிஸ்தான் திட்டத்துக்கு காந்தி உண்ணாவிரதம் இருந்து வாங்கி கொடுத்த 55 கோடி மிகவும் உதவியது. ஆம், அந்த பணம் இன்று சில நூறு பில்லியன்களுக்குச் சமம்.

அந்த பணத்தில்தான் காஷ்மீர் மேல் பாய்ந்தது பாகிஸ்தான். காந்தி எவ்வளவு பெரும் தவறு செய்தார் என்பதை தேசம் உணர்ந்து கொண்டது.

இந்தியா ஆயிரம் சிக்கலில் இருக்க, இந்தியாவின் இந்துக்களும் சீக்கியரும் எல்லையில் பாதிக்கப்பட்டு மானமின்றி, சொத்து இன்றி, வாழ்வின்றி அழுது கொண்டிருக்க, அவர்கள் சடலங்கள் தெருவிலும் கிணற்றிலும் மிதக்க, அந்த பாகிஸ்தானுக்கு காந்தி 55 கோடி கொடுக்கச் சொன்னதுதான் இந்திய இந்துக்களின் கோபத்துக்கு காரணம்.

அந்த பணத்தை வாங்கி காஷ்மீரிலேயே பாகிஸ்தான் பாய்ந்த பொழுதுதான் காந்திமேல் வன்மம் பெருகிற்று. கோட்சே துப்பாக்கி தூக்க காரணம் இதுதான்.

கோட்சே இல்லாவிட்டால் இன்னொருவனுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கும். ஆனால் அந்த வரலாற்று பெருமையினை இன்னொருவனுக்கு கொடுக்க கோட்சே விரும்பவில்லை, வென்றுவிட்டான்.

ஆம், பட்டேல் தடுத்து, காந்தி வாங்கி கொடுத்த 55 கோடியில்தான் பாகிஸ்தான் காஷ்மீர் மீது படையெடுத்தது. மன்னன் ஹரிசிங் முதலில் இந்திய உதவியினை கோரவில்லை என்றாலும் பின் இறங்கி வந்தார். இந்தியா காஷ்மீரை மீட்டுத் தரவேண்டும் என்றார்.

இந்தியாவோடு இணைய சம்மதம் என்றால் தயார் எனச் சொன்னது இந்தியா. இந்தியா என்றால் பட்டேல். போரில் பாதி காஷ்மீர் இந்தியா வசம் ஆயிற்று. மன்னரும் கையெழுத்திட்டார்.

பட்டேல் உறுதியாகச் சொன்னார். இதோ மன்னரின் ஒப்பந்தம் அதாவது முழு காஷ்மீரும் மன்னருடையது. மன்னர் இந்தியாவிற்கு தந்துவிட்டார். ஆக பாகிஸ்தான் தான் பாதி காஷ்மீரில் ஆக்கிரமிப்பு செய்திருக்கின்றது. நியாயம் நம் பக்கம் இருக்கின்றது, போர் மூலம் அதனை மீட்கலாம் என வாதிட்டார்.

ஆம், முழு காஷ்மீரும் மன்னருக்கு. மன்னர் இந்தியாவோடு இணைத்துவிட்டார். பாகிஸ்தான் ராணுவம் ஒன்றும் பிரமாதம் அல்ல, அடித்து துவைத்து காஷ்மீர் முழுக்க எடுத்துவிடலாம். இதை இப்பொழுது செய்யாவிட்டால் பெரும் சிக்கல் என எச்சரித்தார் பட்டேல்.

ஆனால் நேருவா அசைவார்? அவர் பாகிஸ்தானை தன் தம்பியாகவே கருதியவர் அல்லவா? இதனால் பாகிஸ்தானிய சகோதரனிடம் பாதி காஷ்மீர் இருப்பதில் என்ன தவறு என்பது போல பேசிவிட்டு போருக்கு சம்மதிக்கவில்லை.

ஐ.நா அது இது என என்னவெல்லாமோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவர் மனதில் காஷ்மீரில் பாதி பாகிஸ்தானுக்கு இருக்கட்டும் எனும் ஒரு பாசம் இருந்து கொண்டே இருந்தது.

“மிகப் பெரும் தவறு செய்கின்றீர்கள் நேரு. இது பிற்காலத்தில் தீரா தலைவலி கொடுக்கும்” என்ற பட்டேலின் எச்சரிக்கையினை புறக்கணித்தார் நேரு.

மனம் நொந்த பட்டேல் காந்தியினை சந்தித்து தான் அரசியலிலிருந்தும், உள்துறை அமைச்சர் பதவியிலும் இருந்தும் விலகுவதாகச் சொன்னார். காந்தி இது பற்றி அடுத்தமாதம் பேசலாம் எனச் சொல்லி சமாதானப் படுத்தினார்.

காந்தியினை உயிரோடு சந்தித்த கடைசி பிரபலம் பட்டேல்தான்.

கடும் அதிருப்தியில் இந்தியாவும் ஏராளமான இந்துக்களும் இருந்தபோது 1948 ஜனவரி 20ம் தேதி காந்தி மீது குண்டு வீசப்பட்டது. தப்பினார் காந்தி. அந்த குண்டை வீசிய மதன்லால் எனும் அகதியினை பிடித்து விசாரித்தார்கள். ஆனால் காந்தியினைக் கொல்ல பல குழுக்கள் அலைந்தது அப்போது யாருக்கும் தெரியவில்லை.

அடுத்த 10ம் நாள் காந்தி கோட்சேவால் கொல்லப்பட்டார்.

பழி எங்கு விழுந்தது என்றால் பட்டேல் மீது விழுந்தது. ஆம் ஆர்.எஸ்.எஸ் போன்ற அமைப்புகளை பட்டேல் கட்டுப்படுத்தவில்லை. அவர்களுக்கு சாதகமாக நடந்தார். அவர்தான் கொலைக்கு பொறுப்பு என்றெல்லாம் கடும் குற்றம் சாட்டபட்டன‌.

மனம் நொந்தார் பட்டேல், பாகிஸ்தான் மதவெறியில் பிரிந்தது போல இந்தியாவிலும் எறியும் மதவெறி அவருக்கு வேதனை கொடுத்தது.

காந்தியின் கொலை அவர் மனதை பெரிதும் பாதித்தது. ஆனால் எந்த உணர்ச்சியும் வெளிக்காட்டா இரும்பு மனிதர் அவர், அதனையும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.

அடுத்து அவர் உயிரோடு இருந்தது இரண்டு வருடங்களே.

அந்த இரண்டு வருடத்தில் பட்டேல் செய்ததுதான் உச்சபட்ச சாதனை.

ஆம் 527 சமஸ்தானமாக இருந்தது பிரிட்டிஷ் இந்தியா. வெள்ளையன் வெளியேறியதும் பலர் தங்களை சுதந்திர நாடு என அறிவித்தனர். அதில் ஜூனாகத் இந்தியாவோடு இணைந்தது, இன்னும் ஏராளமான பகுதிகள் குதித்தன‌.

அவற்றை எல்லாம் இந்தியாவோடு சேர்த்தார். பேச வேண்டிய இடங்களில் பேசினார், மிரட்ட வேண்டிய இடங்களில் மிரட்டினார், அடிக்க வேண்டிய இடத்தில் அடித்தார்.

பெரும் தொல்லை கொடுத்தது ஐதராபாத் சமஸ்தானம். அதன் மன்னர் இணைய மறுத்தார், போருக்குத் தயார் என்றார். பாகிஸ்தான் உதவிக்கு வரும் என்ற எண்ணம் அவருக்கு இருந்தது.

அவர் துருக்கி மன்னருக்கு சம்பந்தி என்பதால் பல கணக்குகள் அவருக்கு இருந்தன.

அவருக்கு ஆதரவாக மேற்கு பாகிஸ்தான், கிழக்கு பாகிஸ்தான் போல தெற்கில் ஒரு பாகிஸ்தான் வேண்டும் என்ற குரல்களும் எழும்பின‌.

ஒருவித பரபரப்பு தொற்றிக்கொண்ட நேரமது. ஆனால் இந்தியப் படைகளுக்கு முழு உரிமை கொடுத்தார் பட்டேல். போரில் சில அழிவுகளுடன் ஐதராபாத் இந்தியாவோடு இணைந்தது.

தெற்கு பாகிஸ்தான் எனும் விஷ வித்து அன்றே பிடுங்கி தூர எறியப்பட்டது.

இன்று நாம் காணும் சுதந்திர இந்தியாவின் முழு வடிவம் பட்டேல் எனும் இரும்பு மனிதன் கொடுத்தது.

பட்டேல் என்ற மாமனிதன் இல்லையென்றால் இத்தேசம் இந்த வடிவம் பெற்றிருக்குமா என்பது சந்தேகம்.

காரணம், நேருவின் ஒரு மாதிரியான குணம். அது ஏதோ பண்ணையார் மனநிலையில் இருந்து கடை தேங்காயினை எடுத்து பிள்ளையாருக்கு உடைப்பது போல் இந்திய பகுதிகளை அந்நியருக்கு விட்டு கொடுத்தே வந்தார்.

பிரிட்டன், பிரான்ஸ் எல்லாம் சிறிய தேசங்கள் அல்லவா? அப்படி இந்தியாவும் இருந்தால்தான் என்ன எனும் அளவு அவருக்கு சிந்தனை இருந்தது.

போர்ச்சுகல்லை கூட கோவாவில் இருந்து வெளியேற்ற அவர் விரும்பவில்லை. பட்டேல் அதற்கு முயன்றபொழுது நேரு தடுத்தார். பட்டேல் மனம் மிகவும் கதறி அழுத தருணமது.

ஆம், பட்டேலுக்கு மிகத் தூய கொள்கை இருந்தது, நாட்டுபற்று இருந்தது. ஆனால் அதிகாரமும் சக்தியும் நேருவிடம் சிக்கிகொண்டது. நேருவினை விட்டு வந்தால் பட்டேல் நிலைக்கமுடியாது எனும் நிலவரம் இருந்தது.

சீன யுத்தமே நேருவுக்கு உண்மையினை கற்றுக் கொடுத்தது. கோவா எனும் தனி நாட்டில் அந்நிய விமானம் வர இருந்தது.

இந்தியாவுக்குள் அந்நிய தளமும் நாடுகளும் இருப்பது எவ்வளவு ஆபத்து என பட்டேல் 1947ல் எச்சரித்தார். ஆனால் நேருவுக்கு 1962ல்தான் தெரிந்தது. தன் கடைசி நாட்களில் நேரு பட்டேலை நினைத்து அழுதிருக்கக் கூடும்.

பட்டேல் கொடுத்த எச்சரிக்கையிலேதான் போர்ச்சுகலின் கோவா, பிரான்சின் பாண்டிச்சேரி ஆகியவை பின்னாளில் நமக்கு கிடைத்தன. அதனைக் காண அவர் உயிரோடு இல்லை.

ஆனால் அவர் இந்த அளவு அடித்து நொறுக்கி இந்தியாவினை ஒன்று சேர்க்கவில்லை என்றால் இந்த இணைப்புகள் இன்னும் தாமதமாகியிருக்கும்.

வரலாறு சொன்னபடி இந்தியாவின் பிரதமராக பட்டேல்தான் வந்திருக்க வேண்டும். அவர் இருந்திருந்தால் காஷ்மீர் உள்ளிட்ட பெரும் சிக்கல்கள் முளைத்தே இருக்காது.

ஜூனாகத், ஐதராபாத் போல காஷ்மீரும் இன்று அமைதியாக இந்தியாவோடு இருந்திருக்கும்.

பட்டேலின் நாட்டுப்பற்றும், அவரின் தியாக வாழ்வும் நெருப்பு போன்றது. அதில் ஒரு குறை சொல்ல முடியாது.

நெருப்பில் ஏது மாசு?

நாட்டுபற்று மிக்க ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்தின் மீது, காஷ்மீர் போரின் பொழுது நாட்டுப்பற்றை பேசிய அந்த ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்தை அவருக்கு பிடித்திருந்தது.

இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினையின் பொழுது அகதிகளாய் ஓடி வந்தவர்களுக்கு முகாம் அமைத்து உதவிய அந்த ஆர்.எஸ்.எஸ் இயக்கத்தை அவருக்கு பிடித்தது.

இது நாட்டுபற்று மிக்க எல்லோருக்கும் வரும் உணர்வு, பட்டேலுக்கும் வந்ததில் ஆச்சரியமில்லை, வராவிட்டால்தான் ஆச்சரியம்.

இந்த நாட்டின் உண்மையான பாதுகாவலர்கள் ஐ.ஏ.எஸ்., ஐ.பி.எஸ். அதிகாரிகள் என நம்பினார் பட்டேல். அவர்கள் பணி அரசியல்வாதிகள் குறுக்கிடாமல் நடந்தால் ஒழிய இத்தேசம் நன்றாக இயங்காது என்பது அவரின் கொள்கை.

அது மகா உண்மையானதும் கூட‌.

இத்தேசத்தின் உண்மையான சவால் சுதந்திரத்திற்கு பின்பே இருந்தது. இத்தேசம் இரண்டல்ல இரண்டாயிரம் துண்டாக உடையும் என உலகம் நம்பிக்கொண்டிருந்தது.

அதனை எல்லாம் பொய்யாக்கி, இந்த மாபெரும் தேசத்தை அமைத்துக் கொடுத்த அந்த மாபெரும் மனிதனுக்கு இன்று (31/10) பிறந்த நாள்.

கஜினியால் இடிக்கபட்ட சோமநாதபுரி ஆலயத்தை திரும்ப கட்டியதில் மிகப்பெரிய பங்காற்றியவர் பட்டேல். அதை மறக்கவே கூடாது. தேசத்தில் அந்நிய ஆட்சியால் பாதிக்கபட்ட எல்லா ஆலயங்களும் பொலிவு பெற வேண்டும் என விரும்பிய தலைவர் அவர்.

நல்ல இந்தியனாகவும், நல்ல இந்துவாகவும், சிறந்த ராஜதந்திரியாகவும் விளங்கிய தியாகத் தலைவர் அவர். ஒரு வகையில் வீரசிவாஜியின் மறுபிறப்பு அவர்.

பிரதமராகும் வாய்ப்பிருந்தும் கொஞ்சமும் சுயநலமின்றி உள்துறையில்தான் இத்தேசத்தை காக்கும் வாய்ப்பு உண்டு எனச் சொல்லி ஏற்று அதனை சாதித்தும் காட்டிய மாமனிதர் பட்டேல்.

இத்தேசத்தின் சர்தார் எனும் சொல்லுக்கு மிகப் பொருத்தமானவர் அவர். ஆம், இத்தேசத்தின் தலைவன் அவரே தான்.

இத்தேசம், காலம் தந்த அந்த மாமனிதனை அவர் நினைவு நாளில் வாழ்த்தி வணங்குகின்றது.

அந்த மாமனிதன் காந்தியினை எதிர்த்தார், நேருவினை எதிர்த்தார் என்பதால் காங்கிரஸார் அவரை ஒதுக்கினார்கள். பட்டேலுக்கு பெரும் துரோகம் இழைக்கப்பட்டது.

ஆனால் பாஜக அரசுதான் அவருக்குரிய அங்கீகாரத்தை கொடுத்தது.

அவர்கள்தான் பட்டேலுக்கு மிகப்பெரும் சிலை திறந்தார்கள். பட்டேல் பாஜகவுக்கான அடையாளம் என்பது சரியல்ல, அவர் தேச தலைவர்களில் ஒருவர்.

அவர் படமும் காந்தி நேரு படங்களைவிட அதிகமாக இங்கே கொண்டாடப்பட வேண்டும்.

இந்திய ரூபாயிலும். இந்திய அரசின் அடையாளங்களிலும் தயக்கமின்றி அந்த மனிதனை சேர்க்கலாம். காரணம் அவன் இல்லையென்றால் பரந்த இந்த தேசமில்லை இந்த அடையாளங்கள் இல்லை.

அந்த தேசத் தலைவனுக்குரிய அங்கீகாரம் கிடைக்கும்படி கரன்ஸி முதல் காவல் நிலையம் வரை அவர் படம் வைக்கப்படவேண்டும். அதுதான் அவருக்கான அங்கீகாரம்.

இத்தேசம் மூன்று துண்டுகளாய் உடைய மனப்பூர்வமாக ஆசிவழங்கிய காந்தி, அது இன்னும் பலநூறு துண்டுகளாக உடைந்தாலும் சம்மதம் என இருந்த நேரு போன்றோருக்கு கொடுக்கப்படும் கவுவரவத்தை விட, இந்த தேசத்தை ஒரே நாடாக்கிய அந்த மாமனிதனுக்கு எவ்வளவு பெரும் கவுரவம் கொடுக்கப்படவேண்டும்?

அதை இன்னும் இத்தேசம் செய்யவில்லை, விரைவில் செய்யும் என நம்புவோம்.

இத்தேசம் ஒரே தேசமாக இருக்க வேண்டும் என பாடுபட்ட அந்த மாமனிதனுக்கு தேசத்தின் அஞ்சலிகள்.

பட்டேலின் கனவுபடி இந்தியா ஒரே தேசமாக, பாதுகாப்பான தேசமாக வளர்ந்து நிலைத்திருக்க இத்தேசம் உறுதிமொழி எடுக்கின்றது.

ஒரு விஷயத்தை உறுதியாகச் சொல்லலாம். காஷ்மீருக்கு சிறப்பு அந்தஸ்து, பாதி காஷ்மீர் பாகிஸ்தானுக்கு என்பதிலெல்லாம் பட்டேலுக்கு உடன்பாடே இல்லை. காஷ்மீரை இந்தியாவின் பூரண பகுதியாக்குவதுதான் அவர் கனவு, ஆனால் நேரு விடவில்லை.

பட்டேலின் நெஞ்சில் குத்திய முள் அது. இந்த அரசு 370 பிரிவினை நீக்கி அந்த முள்ளை எடுத்துவிட்டது.

பட்டேல் சிலையினை விட அவருக்கு மகா பெருமையான விஷயம் அதுதான்.

இந்தியாவின் இரும்பு மனிதனுக்கு, லெனின், கரிபால்டி, பிஸ்மார்க், கமால் பாட்சா, மாவோ என்ற உலக‌ வரிசையில் வந்த மாமனிதனுக்கு ஒவ்வொரு இந்தியனின் நெஞ்சார்ந்த‌ அஞ்சலிகள், நன்றி கண்ணீராய் கொட்டிக் கொண்டிருக்கின்றது.

பட்டேலாய் விடைபெற்ற அந்த தேசாபிமான ஆத்மா, அமித்ஷாவாய் திரும்பி வந்தது என்பதுதான் இந்திய தேசாபிமானிகளின் பெரும் ஆறுதல்.

தேசம் தாண்டி கஜினியால் இடிக்கப்பட்டு எழுந்தும் அவுரங்கசீப்பால் மாற்றப்பட்ட சோமநாதபுரி ஆலயத்தை மீளகட்டி தந்ததில் பட்டேலின் பங்கு அதிகம்.

அந்த எழுச்சிதான் இன்று ராமர் கோவிலாக எழுந்து அடுத்து காசி, மதுரா என நீள்கின்றது.

தேசமும் அதன் பெரும் ஆலயங்களும் எழுந்து வரவும், அவைகள் மறுபிறப்பு எடுக்கவும் வந்து வாழவைத்த உன்னத தலைவனுக்கு தலைமேல் கரம் கூப்பி கண்ணீர் சிந்தி நன்றிகளை தெரிவிக்கின்றது தேசம்.

தேசத்தின் நான்கு எல்லைகளிலும் அப்பெருமகன் சிலைவைக்கும் காலம் வரும். குஜராத்தில் வைத்ததைவிட பெரும் உயரமான சிலைகள் அப்படி நிறுவப்படும்.

வந்தே மாதரம், ஜெய்ஹிந்த்!