பல எழுத்தாளார்களை வாசிக்கின்றேன்.

பல எழுத்தாளார்களை வாசிக்கின்றேன், சிலர் முழுநேர எழுத்தாளர்கள் அது கடலில் மழை பெய்வதற்கு சமம், பாக்கெட் நாவல்கள் போன்றவை அந்த ரகம், ரயிலில் வரும் குடிநீர் பாட்டில் போன்றவை அவை

அவர்களால் சமூகத்துக்கு ஆகபோவது ஒன்றுமில்லை, எழுத்து என்பது வரலாற்றை, சமூகத்தை,அரசியலை அல்லது விஞ்ஞானம் போன்ற பயனுள்ள விஷயத்தை சொல்லவேண்டும், குறைந்தபட்சம் சிந்திக்க அல்லது சிரிக்கவாவது வைக்க வேண்டும், அப்படி எழுதியவர்களே வரலாற்றில் நின்றார்கள்

அரசியலுக்காக எழுதாமல் எழுத்தால் தனித்து நின்றவர் சிலர் அதில் சுஜாதாவும் , ஜெயகாந்தனும் தனித்து நின்றார்கள்

சோ ராமசாமி அரசியலை விமர்சித்தாரே தவிர அரசியல்வாதி ஆனது இல்லை.

கண்ணதாசன் எடுப்பார் கைகளில் பிள்ளை, மனிதர் அருமையான எழுத்தாளன் , திராவிட இயககத்தில் இருந்ததற்காக அவன் எழுதிய பாவமன்னிப்பு “அர்த்தமுள்ள இந்துமதம்” எந்நாளும் இந்துக்கள் வீட்டில் இருக்க வேண்டியது

ஆனால் இந்துமதத்தோடு நின்றிருப்பானா என்றால் இல்லை, காலம் இருந்தால் அவன் கிறிஸ்தவனாக மாறியிருக்கும் வாய்ப்பும் உண்டு, அதனால்தான் காலம் அவனுக்கு கணக்கை முடித்ததோ என்னமோ?

மிக சிறந்த எழுத்தாளரான பாலகுமாரன் பின் முழு ஆன்மீகம் மற்றும் வரலாற்று எழுத்தாளரானார், பிராமணரான அவருக்கு சுஜாதாவுக்கு இருந்த அதே நெருக்கடி இருந்தது

ஆனால் என் வழி ஆன்மீகமும் அன்பும் என மிக தெளிவாக இருந்தார் அவர்

மிக பெரிய சித்தனின வாரிசு நான் என அவர் எழுத்தாளன் வரிசையில் இருந்து ஆன்மீக சித்தர் வரிசைக்கு தாவினார், பின்னர் அவர் கொடுத்ததெல்லாம் அவர் மூலம் பழைய ரிஷிகள் கொடுத்த எழுத்து, அவருடையது அல்லவே அல்ல..

இந்த மூவரில் சுஜாதா பெரும் அறிவாளி சந்தேகமில்லை, ஆனால் பல விஷயங்களை பட்டும் படாமல் கடந்து செல்வார். திராவிட கொள்கையினை தொட்டு பார்ப்பதோ இல்லை கடவுள் உண்டு என கூட தெளிவாக சொல்வதோ அவருக்கு அச்சமான விஷயம்

தனிபட்ட வகையில் அவர் கடும் பக்திமான், ஆனால் தன் எழுத்தில் அதை சொல்ல தயங்கினார், ஒருமாதிரி பட்டும் படாமல் எழுதினார். நமக்கேன் வம்பு என அவர் பல விஷயங்களை தவிர்த்திருக்கலாம்

அல்லது பிராமணனாக இருந்து பிராமண எதிர்ப்பினை எதிர்கொண்டால் சாதி பெருமையாகிவிடும் என அஞ்சியிருக்கலாம்.

ஆனால் கண்ணுக்கு தெரியாத செருப்பு ஒன்றால் முற்போக்கு பெரியாரிஸ்ட் பெண் உரிமைக்காரர்களை அடித்திருந்தார், ஆம் கடைசி வரை மனைவி பெயரிலே எழுதி அவர் பெயராலே அறியவும் பட்டார்

அந்த பெண்ணுரிமையினை அவரை தவிர எவனும் கொடுக்கவில்லை

பாலகுமாரன் முழு சித்தராகிவிட்ட மனநிலையில் இருந்தார், சிவம் தவிர ஏதும் சிந்திக்கவில்லை

ஜெயகாந்தன் பெரும் அடையாளம், கடைசி வரை போலி திராவிட கும்பலை அவர் கிழித்தது போல் இன்னொருவன் கிழிக்க முடியாது, ஈரோட்டு ராம்சாமி இருந்த மேடையிலே “பிராமண எதிர்ப்பு என்பது கடைந்தெடுத்த அயோக்கியதனம், அதை பேசி அரசியல் செய்பவன் நல்ல தலைவனாக சிந்தனையாளானாக இருக்க முடியாது” என பேசிய அந்த தைரியம் வாழ்த்துகுரியது

அவரின் எழுத்து ஒவ்வொன்றாய் தேடி படிக்கின்றேன், அவனே உண்மையான கம்யூனிஸ்ட், அவனே உண்மையான தேசியவாதி

அவன் கம்யூனிஸ்ட் சந்தேகமில்லை, ஆனால் பாரதியினை அவன் கொண்டாடியதை போல் இன்னொருவன் கொண்டாட முடியாது, தேசபக்தியினை அவன் காட்டிய அளவு இன்னொருவன் காட்டியிருக்க முடியாது

சமஸ்கிருத அவசியத்தை, இந்து மதத்தின் அடிநாத தாத்பரியத்தை அவன் பேசியது போல் இன்னொருவன் பேசிவிட முடியாது

ஆனால் ஜெயகாந்தன் பிராமணன் இல்லை அவன் அளவு திராவிட இம்சையின் போலி பிராமண எதிர்ப்பை கிழித்தவன் எவனுமில்லை

ஜெயகாந்தனிடம் உண்மையான கம்யூனிசம் இருந்தது, அது சோவியத் யூனியன் வரலாற்றை வாசிக்க சொன்னது, அந்த வாசிப்பில் கிறிஸ்துவ மிஷனரிகள் பின்னால் இருக்கும் வியாபாரம் புரிந்தது

அதில்தான் தமிழக மிஷனரிகள் இந்த திராவிட இம்சைகளை முன்னுறுத்தி இங்கு செய்யும் பிராமண எதிர்ப்பு, இதுமத எதிர்ப்பினை மிக சரியாக உணார்ந்தான், அதை மிக மிக தைரியமாகவும் எழுதினான்

அந்த ஜெயகாந்தன் பிராமணன் இல்லை

சுஜாதா பிராமணனாய் பிறந்ததும், ஜெயகாந்தன் பிராமணன் இல்லாமல் போனதும் தமிழக அரசியலின் பாவங்கள் எனினும் ஜெயகாந்தன் அளவு உண்மையினை எழுதியவன் எவனுமில்லை

அந்த எழுத்தாளன் காலம் கொடுத்த கொடை, இன்று இருந்தால் அவன் சங்கி, அட அவன் இல்லாவிட்டாலும் என்றோ அவன் எழுதிய எழுத்து “சங்கி” என்பதின் உண்மை பொருளை சொல்லி கொண்டே இருக்கும்.

எழுத்து ஒரு வரம், அது சுஜாதாவுக்கும் ஜெயகாந்தனுக்கும் நிரம்ப கிடைத்தது

ஆனால் சுஜாதா சமரசம் செய்து கொண்டார், சினிமா இலக்கியம் பேட்டி என எல்லா இடங்களிலும் சமரசம் செய்தார், ஆனால் ஜெயகாந்தன் கடைசி வரை சமரசமே செய்யவில்லை

இதனால் அவனால் அரசியல் முதல் சினிமா வரை வெல்லமுடியவில்லை, அதன் பொருள் அவன் தன் கொள்கையில் விட்டு கொடுக்காமல் வாழ்ந்திருக்கின்றான் என்பதே அன்றி வேறல்ல‌

தமிழகத்தில் நாம் அறிந்த எழுத்தாளரில் பாரதிக்கு பின் ஒரு தேச அக்கறை இருந்தான் என்றால் அது ஜெயகாந்தன் ஒருவனே, பாரதிதாசன் எனும் பட்டம் அவன் ஒருவனுக்கே பொருத்தமானது

இதில் ஒரு வேதனை எக்காலமும் உண்டு

உண்மையாய் எழுதி அதில் போலி பிராமண எதிர்ப்பினை உடைத்து, இந்துமத அடிப்படை நம்பிக்கைகளை கடைசி வரை போராடி காத்தவன் ஜெயகாந்தன்

ஆனால் அவனின் கடைசி அஞ்சலிலிக்கு வந்தது 4 பேர், அதில் பிராமணரும் இல்லை ஹிந்து அமைப்புகளும் இல்லை

பாரதியினை தலைவனாக குருவாக கொண்டவனின் கடைசி காலம் எப்படி முடிந்ததோ அப்படி அவன் சீடனான ஜெயகாந்தனுக்கும் முடிந்தது,

தமிழக சாபத்தின் வலிமை அப்படி