பகவத் கீதை‍ 14

கீதையின் 14ம் அத்தியாயம் குணத்ரிய யோகம்..

குணம் + திரிய என்றால் மூன்றுவகை குணங்கள் என பொருள். மூவகை குணங்களையும் எப்படி ஒருமனிதன் கையாண்டு கர்மத்தை கடந்து கடவுளை அடைய வேண்டும் என்பதை இது விளக்குகின்றது.

வாருங்கள் பார்க்கலாம்

கண்ணன் சொல்கின்றான் “எல்லா ஞானங்களிலும் உயர்ந்ததான இந்த பரம ஞானத்தை நான் உனக்கு மீண்டும் கூறுகின்றேன். இதனை அறிந்த முனிவர்கள் அனைவரும் தெய்வீகமான பக்குவ நிலையை அடைந்துள்ளனர்.

இந்த ஞானத்தில் நிலைபெறுவதால், ஒருவன் என்னைப் போன்ற தெய்வீக இயற்கையை அடைய முடியும். இவ்வாறு நிலைபெற்றபின், அவன் படைப்பின்போது பிறப்பதோ, பிரளயத்தின்போது தொல்லையுறுவதோ இல்லை.

(பிறந்திருந்தாலும் இந்த ஞானம் அடைந்தால் அவன் அழிவில்லா இடம்பெறுவான்)

அர்ஜூனா, பிரம்மம் எனப்படும் மொத்த ஜட வஸ்துக்களும் ஒரு கருவறையாகும். அந்த பிரம்மனை படைக்க சொல்லி அனைத்து ஜீவாத்மாக்களின் பிறப்பினையும் நானே சாத்தியமாக்குகின்றேன்.

எல்லா உயிரினங்களும் இவ்வுலகில் பிறப்பினால் சாத்தியமாக்கப்படுகின்றன. மேலும், நானே பிறப்பின் மூலம் என்பதும் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும்.

இயற்கையானது, ஸத்வ குணம், ரஜோ குணம், தமோ குணம் ஆகிய முக்குணங்களால் ஆனது. அர்ஜுனா, ஒரு உயிர், இயற்கையின் தொடர்பில் வரும்போது, இந்த குணங்களினால் கட்டுப்படுத்தப் படுகின்றான்.

மற்றவற்றைவிட தூய்மையானதான ஸத்வ குணம், பிரகாசப்படுத்துவதாகவும் எல்லா பாவ விளைவுகளிலிருந்தும் விடுவிப்பதாகவும் அமைகின்றது. இந்த குணத்தில் நிலைபெற்றவர்கள் இன்பத்தின் தொடர்பினாலும் ஞானத்தின் தொடர்பினாலும் தொடர்புள்ளவர்கள்.

எல்லையற்ற ஆசையாலும் ஏக்கத்தாலும் பிறந்த ரஜோ குணத்தின் காரணத்தினால், உடலையுடைய உயிர், லவுகீக பலனை எதிர்பார்த்து செயல்களால் தொடர்புள்ளவனாகின்றான்

அறியாமையினால் பிறந்த தமோ குணம் உடலையுடைய எல்லா உயிர்களையும் மயக்குகின்றது. கட்டுண்ண ஆத்மாவை தொடர்புபடுத்த கூடிய‌, பைத்தியக்காரத்தனம், சோம்பல், உறக்கம் ஆகியவை இந்த குணத்தின் விளைவுகளாகும்.

ஸத்வ குணம் இன்பத்தினாலும், ரஜோ குணம் செயல்களின் பலன்களினாலும் கட்டுப்படுத்துகின்றன; ஞானத்தை மறைக்கும் தமோ குணம், பைத்தியக்காரத்தனத்தினால் பந்தப்படுத்துகின்றது.

ஸத்வ குணம், சில சமயஙகளில் ரஜோ குணத்தையும் தமோ குணத்தையும் தோற்கடித்து மேலோங்குகின்றது. சில சமயங்களில் ரஜோ குணம், ஸத்வ குணத்தையும் தமோ குணத்தையும் தோற்றகடிக்கின்றது. மேலும் இதர சமயங்களில் தமோ குணம், ஸத்வ குணத்தையும் ரஜோ குணத்தையும் தோற்கடிக்கின்றது. இவ்வாறு உயர்நிலைக்கான போட்டி எப்போதும் நிலவுகின்றது

உடலின் எல்லாக் கதவுகளும் ஞானத்தால் பிரகாசிக்கும்போது ஸத்வ குணத்தின் தோற்றத்தை அனுபவிக்க முடியும்.

ரஜோ குணம் அதிகரிக்கும்போது, பெரும் பற்றுதல், பலன்நோக்குச் செயல்கள், தீவிர முயற்சி, கட்டுப்பாடற்ற ஆசை, மற்றும் ஏக்கத்தின் அறிகுறிகள் வளர்கின்றன.

தமோ குணம் அதிகரிக்கும்போது, இருள், செயலற்ற தன்மை, பைத்தியக்காரத்தனம், மற்றும் மயக்கமும் தோன்றுகின்றன

ஸத்வ குணத்தில் மரணமடையும்போது, ஒருவன் உன்னத சாதுக்கள் வசிக்கும் தூய்மையான உயர் லோகங்களை அடைகின்றான்.

ரஜோ குணத்தில் மரணமடையும் போது, ஒருவன் பலன்நோக்குச் செயல்களில் ஈடுபட்டிருப்பவர்களின் மத்தியில் பிறக்கின்றான். தமோ குணத்தில் மரணமடையும் போதோ, அவன் மிருக இனத்தில் பிறவியெடுக்கின்றான்.

புண்ணியச் செயல்களின் விளைவுகள் தூய்மையானவை, அவை ஸத்வ குணத்தில் இருப்பதாகக் கூறப்படுகின்றது. ஆனால் ரஜோ குணத்தில் செய்யப்படும் செயல்கள் துக்கத்திலும், தமோ குணத்தில் செய்யப்படும் செயல்கள் முட்டாள்தனத்திலும் முடிகின்றன.

ஸத்வ குணத்திலிருந்து உண்மை ஞானம் விருத்தியாகின்றது; ரஜோ குணத்திலிருந்து பேராசை விருத்தியாகின்றது; மேலும் தமோ குணத்திருந்தோ முட்டாள்தனம், பைத்தியக்காரத் தனம், மற்றும் மயக்கமும் விருத்தியாகின்றன

ஸத்வ குணத்தில் நிலைபெற்றவர்கள் படிப்படியாக உயர் லோகங்களுக்கு மேல்நோக்கிச் செல்கின்றனர்; ரஜோ குணத்தில் இருப்பவர்கள் பூவுலகங்களில் வாழ்கின்றனர்; மேலும், வெறுக்கத்தக்கதான தமோ குணத்தில் இருப்பவர்கள் நரக லோகங்களுக்குக் கீழ்நோக்கிச் செல்கின்றனர்.

எல்லாச் செயல்களிலும், இயற்கையின் குணங்களைத் தவிர வேறு கர்த்தா யாரும் இல்லை என்பதையும், தெய்வ நிலையினர் இந்த இயற்கை குணங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்பதையும் அறிந்து முறையாகக் காண்பவன், எனது ஆன்மீக இயற்கையை அடைகின்றான்.

உடலை உடையவன், உடலுடன் தொடர்புடைய இந்த மூன்று குணங்களிலிரந்து உயர்வு பெற முயலும்போது, பிறப்பு, இறப்பு, முதுமை மற்றும் இவற்றின் துன்பங்களிலிருந்து விடுதலை பெற்று, இந்த வாழ்விலேயே ஞானத்தை சுவைக்க முடியும்.

அர்ஜுனன் வினவினான்: எம்பெருமானே, இந்த மூன்று குணங்களைக் கடந்தவனை அறிவதற்கான அறிகுறிகள் யாவை? அவனது நடத்தைகள் யாவை? இயற்கை குணங்களிலிருந்து அவன் உயர்வு பெறுவது எவ்வாறு?

கண்ணன் சொல்கின்றான் “பிரகாசம், பற்றுதல், மயக்கம் ஆகியவை தோன்றியிருக்கும்போது அவற்றை வெறுக்காதவனும், அவை மறைந்திருக்கும்போது அவற்றிற்காக ஏக்கமடையாதவனும்; இயற்கை குணங்களின் விளைவுகளுக்கு மத்தியில் ஸ்திரமாக, சஞ்சலமின்றி, நடுநிலையில், அப்பாற்பட்டு இருப்பவனும், குணங்களே செயல்படுகின்றன என்பதை அறிபவனும்; தன்னில் நிலைபெற்று இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் சமமாகக் கருதுபவனும்; மண்ணையும் கல்லையும் பொன்னையும் சமமாகக் காண்பவனும்; பிரியமானவற்றிலும் பிரியமற்றவற்றிலும் சமநிலை உடையவனம்;

திடமானவனும், புகழ்ச்சி இகழ்ச்சி, மானம் அவமானம் ஆகியவற்றில் சமமாக நிலை பெற்றவனும், நண்பனையும் எதிரியையும் சமமாக நடத்துபவனும்; எல்லா பலன்நோக்குச் செயல்களையும் துறந்தவனுமான மனிதன் இயற்கை குணங்களைக் கடந்தவனாகக் கூறப்படுகின்றான்

புறக்கணித்தான் போலேயிருப்பான், குணங்களால் சலிப்படையான், “குணங்கள் சுழல்கின்றன” என்றெண்ணி அசைவற்று நிற்பான்.

துன்பத்தையும் இன்பத்தையும் நிகராகக் கொண்டோன், தன்னிலையில் நிற்பான், ஓட்டையும் கல்லையும் பொன்னையும் நிகராகக் காண்பான், இனியவரிடத்தும் இன்னாதவரிடத்தும் சமானமாக நடக்குந் தீரன், இகழ்ச்சியையும் புகழ்ச்சியையும் நிகராகக் கணிப்பான்;

மானத்தையும் அவமானத்தையும் நிகராகக் கருதுவான், நண்பரிடத்தும் பகைவரிடத்தும் நடுநிலைமை பூண்டான், எல்லாவிதத் தொழிலெடுப்புக்களையுந் துறந்தான் அவனே குணங்களைக் கடந்தவனென்றும் சொல்லப்படுகிறான்.

எந்தச் சூழ்நிலையிலும் தவறாமல், எனது பூரண பக்தித் தொண்டில் ஈடுபடுபவன், ஜட இயற்கையின் குணங்களை உடனடியாகக் கடந்து, பிரம்மன் நிலைக்கு வந்தடைகின்றான்.

மேலும், மரணமற்றதும், அழிவற்றதும், நித்தியமானதும், இறுதி இன்பத்தின் தர்மமுமான அருவ பிரம்மனின் ஆதாரம் நானே..”

கண்ணன் இதில் சொல்வது என்ன?

இந்த பூமியில் ஒவ்வொரு மானிட பிறப்புக்கும் மூவகை குணம் இயல்பாக உண்டு. ஒவ்வொரு ஆத்துமாவிலும் அது கலந்திருக்கின்றது. அந்த மூன்றையும் கடந்து ஒருவன் கடந்தால் மட்டுமே பரபிரம்மனை அடைவது சாத்தியம்

ரஜோ குணம், தமோ குணம், சத்வ குணம்

ரஜோ குணம் என்பது பேராசையும் அகங்காரமும் திமிரும் நெருப்பு போன்று அடுத்தவனை விழுங்கும் குணமும் கொண்ட மிக கொடிய குணம். அடுத்திருப்பவனை வாழவிடாத பெரும் கொடிய அந்த குணம் இன்னொருவனுக்கு ஆபத்தானது

தமோ குணம் என்பது சோம்பல், மயக்கம், தூக்கம், அறியாமை என எருமை சேற்றில் கிடப்பதை போல் கிடப்பது இது தனக்கே ஆபத்தான குணம்

சத்வ குணம் என்பது மனசாட்சி அல்லது சாத்வீக ஞான குணம், கடவ்ளை தேடி உண்மையினை அறிய சொல்ல தூண்டும் உன்னத குணம்

இந்த அத்தியாயத்தில் அந்த மூன்று குணங்களையும் கண்ணன் விளக்குகின்றான், விளக்கிவிட்டு ரஜோ குணத்தில் செத்தால் அவன் அப்படியே பிறப்பான், தமோ குணத்தில் சாவை எய்துகின்றவனும் அப்படியே பிறப்பான்

சத்வ குணத்தில் இறப்பவன் யோகிகள் இருக்குமிடம் எய்துவான் என்கின்றான் கண்ணன்

சாகும் முன் ஒரு மனிதன் பாவங்களை உணர்ந்து தன்னை உணர்ந்து திருந்த வேண்டும் என்பது இதுதான், எல்லா மதமும் சொல்லும் அந்த தத்துவம் இதேதான்

இந்த மூன்று குணங்களையும் கடந்த ஒருவனை எப்படி அடையாளம் காண்பது என அர்ஜூனன் கேட்க அதற்கும் விளக்கம் சொல்கின்றான் கண்ணன்

அவன் ஆசைகளை கடந்து, இன்ப துன்பங்களை சரியாக உணர்ந்து, பற்றற்று , கர்வமற்று எந்நிலையிலும் ஒரே போல இருப்பான். எந்த இன்பமும் துன்பமும் அவனை நெருங்காது. அவன் சிரிப்பதுமில்லை அழுவதுமில்லை பூரண அமைதியில் நிலைத்திருப்பான், அந்த ஆத்மா பரம்பொருளில் கலந்திருக்கும்

இந்த அத்தியாயம் சொல்வது இதுதான்

மூவகை குணத்தையும் கொண்ட மனிதன் ரஜோ குணம் எனும் கொடும் குணத்தையும், தமோ எனும் மாய சோம்பேறி குணத்தையும் தன் சத்வம் எனும் அறிவு ஞானத்தால் ஒடுக்கி அழிக்க வேண்டும்

பின் ஞானம் அடைந்து , தான் ஞானி எனும் கர்வத்தையும் ஒழிக்க வேண்டும்

விறகினை எரிக்க தொடங்கும் தீக்குச்சி நெருப்பில் வீழ்ந்து எரிவது போல் , இரு குணங்களையும் எரிக்கும் சத்வ குணம் பின் தானும் அழிய வேண்டும்

காரணம் அவன் ஞானி எனும் பெருமையில் இறந்தால் அந்த புண்ணிய கர்மாவினை கழிக்க இன்னொரு பிறவி எடுப்பான், அங்கு அவன் பாவம் செய்ய வாய்ப்பு உண்டு, அவன் பிறவி சக்கரம் சுழலும்

இதனால் எந்த குணத்தில் ஓங்குதலுமின்றி ஒருவன் வாழ்வு முடிய வேண்டும், அதுதான் ஞானத்தின் உச்ச நிலை, இல்லையேல் எந்த குணத்தில் முடிவில் இறந்தாலும் சக்கர சுழல்வில் தப்ப முடியாது

ரஜோ குணமும் தமோ குணமும் சத்வ குணத்தால் அடக்கபடட்டும், பின் சத்வ குணம் தானாய் அகலட்டும்

இந்த சித்தர்களின் ஜீவ சமாதி என நெருப்பில் நீரில் பூமியில் இறங்குதல் எனும் தத்துவம் இதுதான்

உள்மனதை வென்றுவிட்டேன், நான் எனும் ஆங்காரத்தையும் அதாவது நான் என்னை வென்றவன் புலன்களை வென்றவன் எனும் அந்த அகங்காரத்தையும் துறந்துவிட்டேன் இனி வாழ அவசியமில்லை என கரையேறும் நிகழ்வு அது

அந்த மகா உன்னத ஞானத்தைத்தான் இந்த அத்தியாயம் போதிக்கின்றது

ஒரு மனிதனுக்குள் இந்த மூவகை குணமும் உண்டு, சத்வ குணத்தால் மற்ற இரண்டையும் வென்று கடைசியில் சத்வ குணத்தையும் துறந்து வாழ்வினை முடிப்பவன் பிறவி அடையமாட்டான், நித்திய பிரம்மத்துடன் அவன் இணைந்துவிடுவான்

தான் ஞானி, சித்தன், மகான், பற்றை துறந்தவன் என்பது கூட ஒரு ஆசையே, பற்றே, அகங்காரமே என்பதுதான் இதன் உட்பொருள்

“எல்லாம் துறந்த பட்டினத்தாரே, துறவி என்பதற்காக திருவோட்டினை ஏந்துவதை பெருமையாக கருதுகின்றாயே, இந்த திருவோடு உன் துறவின் பெருமை அல்லவா?” என்ற குரல் கேட்டவுடன் திருவோட்டை தூர எறிந்து தான் ஞானி என நினைப்பதும் ஒரு அகங்காரமே கர்வமே ஆசையே என உணர்ந்து நின்றார் அல்லவா பட்டினத்து ஞானி

அவரின் மன நிலையினை, அதாவது ஆசையினை வென்ற‌ ஞானிக்கு கூட கர்வம் இருந்தால் ஆபத்து அப்படி ஒரு நினைப்பு இருக்குமாயின் அதுவும் பாவம் என சொல்கின்றது இந்த அத்தியாயம்

இது உண்மையில் மாபெரும் தத்துவம், இதை கீதையினை தவிர வேறெங்கும் பார்க்க முடியாது, ஆனால் ஒரு ஞானிக்கும் துறவிக்கும் இருக்க வேண்டிய மகான் உன்னத குணம் இது.