கீதையின் 15ம் அத்தியாயம் புருஷோத்தம யோகம்.

கீதையின் 15ம் அத்தியாயம் புருஷோத்தம யோகம், புருஷன் என்றால் தலையாயவன் , மூலமானவன் என பொருள் வரும், புருஷ + உத்தமன் புருஷோத்தமன் என்றானது.

மகா உயர்ந்தவன் என பொருளில் வரும் அதுதான் பரம்பொருள் என்பது. பதினைந்தாம் அத்தியாயமான இந்த அத்தியாயம் இப்படி சொல்கின்றது

“அர்ஜூனா, இயற்கை, ஆத்மா இவ்விரண்டையும் தன் வசப்படுத்திக் கொண்டு நிற்கும் கடவுள் எவ்விதத்திலும் இந்த இரண்டையும் விட மகா மேலானவர்

ஒரு ஆத்மா எப்படி பிறப்பின் கர்மங்களை அறுத்து பரம்பொருளான புருஷோத்தமனை அடைவது எப்படி என விளக்குகின்றது இந்த அத்தியாயம்

அர்ஜூனா “மேலே வேறுள்ளதும் கீழே கிளைகள் உள்ளதும் ஆகிய ஆலமரத்தை அழிவற்றது என்று சொல்கிறார்கள். வேதங்கள் அதனுடைய இலைகள். அதை யார் அறிகிறானோ அவன் வேதத்தை அறிபவன் ஆகிறான்.

அந்த மரத்தினுடைய கிளைகள், குணங்களால் செழிப்படைந்து, விஷயங்கள் என்னும் தளிர்விட்டு,கீழும் மேலும் படர்ந்திருக்கின்றன. மனித உலகத்தில் வேர்கள் கர்மத்தை விளைவிப்பனவாய் கீழ்நோக்கி பரவியிருக்கின்றன..

இகத்தில் அந்த மரத்தினுடைய ரூபம் அவ்வாறு புலப்படுவதில்லை. அதற்கு முடிவில்லை. ஆதியில்லை, இருப்புமில்லை. இந்த வலுத்து வேரூன்றிய அசுவத்த மரத்தை திடமான பற்றின்மை என்னும் கோடரியால் வெட்டவேண்டும்.

எங்கு போய் திரும்பவும் திரும்பி வருவதில்லையோ, யாரிடத்திலிருந்து பண்டைய பிரவிருத்தி பிரபவித்ததோ அதே ஆதிபுருஷனை சரணடைகிறேன்.அந்த மேலானநிலை தேடத்தக்கது

அகங்காரத்தையும்.பகுத்தறிவிமையும் நீங்கியவர்களாய், பற்று என்னும் குற்றத்தை வென்றவர்களாய் ,அத்யாத்ம நிஷ்டர்களாய், காமத்தை போக்கியவர்களாய், சுகதுக்கம் எனப்படும் இருமைகளிலிருந்து விடுபட்டவர்களாய் மடமையை தவிர்த்தவர்கள், அந்த அழிவில்லாத நிலையை அடைகிறார்கள்

எங்கு சென்றவர்கள் திரும்பி வருவதில்லையோ, அதை சூரியன் விளக்குவதில்லை.சந்திரனும் விளக்குவதில்லை.தீயும் விளக்குவதில்லை. அது என்னுடைய பரமபதம்

என்றென்னும் எனது அம்சமே ஜீவனாகத்தோன்றி, ஜீவலோகத்தில் பிரகிருதியிலேயே நிற்கின்ற மனதை ஆறாவதாகவுடைய இந்திரியங்களை (போகத்தை நோக்கி) கவர்கிறது

மலர்களிலிருந்து மணங்களை காற்று எடுத்துக்கொண்டு செல்வதுபோன்று, உடலை ஆள்பவன்(ஆன்மா) உடல் எடுக்கும்போதும்,விடும்போதும்.இந்திரியங்களை பற்றிக்கொண்டு போகிறான்

அவன் செவி.கண்,தோல்,நாக்கு.மூக்கு,மனம் ஆகியவைகளை தனதாக்கிக்கொண்டு விஷயங்களை அனுபவிக்கிறான்

ஓர் உடலில் இருந்து இன்னோர் உடலுக்கு செல்லும்போதும், ஓர் உடலில் இருக்கும்போதும் அனுபவிப்பவனை(ஆ்னமாவை), குணத்தோடு கூடியிருப்பவனை,மூடர்கள் காண்பதில்லை.

ஆனால் ஞானக்கண்களை உடையவர்கள் பார்க்கிறார்கள்

யோகியாவதற்கு முயல்பவர்கள், அதை(அனுபவிப்பவனை) தங்களுக்குள் வீற்றிருப்பவனாய் பார்க்கின்றனர். முயற்சியுடையவர்களாக இருந்தாலும் பக்குவப்படாதவர்கள், அறிவற்றவர்கள் அதை பார்ப்பதில்லை

எந்த சூரியனிடத்திலுள்ள வெளிச்சம் உலகம் முழுவதையும் பிரகாசிக்கச் செய்கிறதோ. சந்திரனிலும்,அக்கினியிலும் எந்த வெளிச்சம் உள்ளதோ அந்த பிரகாசம் என்னுடையதென்று அறிக(இறைவனுடையது)

நான் என் வீரியத்தால் பூமியினுள் பிரவேசித்து உயிர்களை தாங்குகிறேன். இனிமையான சந்திரனாகவும் ஆகி எல்லா பயிர்களையும் வளர்க்கிறேன்

நான் வைச்வானரன் ஆகி (வயிற்றில் உணவை செரிக்கும் சக்தி) பிராணிகளுடைய தேகத்தில் இருந்துகொண்டு, பிராணனுடனும் அபானனுடனும் கூடி நான்குவிதமான அன்னத்தை ஜீரணம் செய்கிறேன்(நக்கி உண்ணும் உணவு,குடிக்கும் உணவு.கடித்து உண்ணும் உணவு,மென்னுதின்னும் உணவு)

நான் எல்லோருடைய ஹிருதயத்தில் தங்கியிருக்கிறேன். மேலும் என்னிடமிருந்து நினைவும்,மறதியும்,ஞானமும் உண்டாகின்றன. எல்லா வேதங்களாலும் அறியப்படும் பொருள் நானே. வேதாந்தத்தை(வேதத்தின்சாரம்) செய்தவனும்,வேதத்தை அறிந்தவனும் நானே

சுரன் என்றும் அசுரன் என்றும் இந்த இரண்டே புருஷர்கள் உலகில் உண்டு(அழியக்கூடியவன் சுரன்.அழிவில்லாதவன் அசுரன்) . எல்லா உயிர்களும் சுர‌ன். கூடஸ்தன் (அதாவது பல்வேறு மாயகாட்சியை காட்டவல்லவன்) அசுரன் என்று சொல்லப்படுகிறான்

மற்றும் அக்ஷரத்திற்கும் அன்னியமாக உத்தம புருஷனாக எப்பொழுதும் பரமாத்மா என்று அழைக்கப்படுபவர் யாரோ அவர் உயிர்களின் தலைவர், மாறுபடாதவர் மூவுலகத்திலும் பிரவேசித்து தாங்குகிறார்.(மாயையை தனதாக்கிக்கொண்டு பிரபஞ்சத்தை படைக்கும்போது அது அக்ஷரன்.மாயை இல்லாமல் இருக்கும்போது பிரம்மம் அல்லது பரமாத்மா அல்லது புருஷன்)

நான் சுரத்தை கடந்தவனாக, அசுரத்திற்கும் மேலானவனாக இருப்பதால் உலகத்திலும், வேதத்திலும், புருஷோத்தமன் என்று புகழ்பெற்றவனாக இருக்கிறேன்

யார் இங்ஙனம் மயக்கமற்றவனாய் புருஷோத்தமன் என்று என்னை அறிகிறானோ அவன் முழுவதும் அறிந்தவனாய் முழுமனதோடு என்னை வணங்குகிறான்

இங்ஙனம் ஆழ்ந்த இந்த சாஸ்திரம் என்னால் உரைக்கப்பட்டது. இதை அறிபவன் புத்திமானாகவும், கிருதார்த்தனும்(செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை செய்து முடித்தவனும்) ஆகிறான்.”

இதுதான் 15ம் அத்தியாயத்தின் வரிகள்

இதை கவனிக்கலாம் வாருங்கள்,

“மேலே வேர் உள்ளதும், பூமியில் கிளைகளும் உள்ள மரம்..” என்பது மானிடனை குறிக்கின்றது. ஆலமரத்திற்கு வேர்கள் பூமிக்கு கீழே இருக்கும்.ஆனால் மனிதனின் வேர்கள் அதாவது மூளை மேலே இருக்கிறது.இந்த அடிப்படையில் மனிதனையும், பிரபஞ்சத்தையும் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும்.

ஆலமரத்துக்கு எல்லா ஆதாரமும் அடியில் இருந்து வரும், மானிடனுக்கு எல்லாமே மூளையில் இருந்துதான் உதிக்கும்

அப்படியே இன்னொரு ஆலமரம் உருவகபடுத்தபடுகின்றது, அது தலைகீழாக அல்ல இயல்பான மரம், அது உலக பிரபஞ்சம் என்பதை குறிக்கின்றது. அதன் விதையும் வேறும் சக்தியானவன் பரம்பொருள், அதன் கிளைகள் பிரஞ்சமும், இன்னபிற விஷயங்களும், அதன் இலைகள் வேதங்கள்

ஆம் மனிதன் எனும் மரம் தலைகீழாக நின்று தலைகீழான காரியங்களை மண்ணில் தேடுகின்றது. பரம்பொருள் எனும் மறை பொருள் பிரபஞ்சம் முதலானவற்றை மறைந்திருந்து தாங்குகின்றது, இதை ஞானத்தால் அறிய வேண்டும்.

மானிட மரம் கிளை பரப்பும், அது ஆசை , கோபம், காமம், அகங்காரம், உலக விஷயம் என கிளை பரப்பி கொண்டே செல்லும், கண் காது மூக்கு வாய் இந்திரிய விருப்ப வழி என அது பல வகை கிளைபரப்பி செல்லும்

அதை எல்லாம் பற்றின்மை, தவம் எனும் கோடரியால் வெட்ட வேண்டும்

(சில பிள்ளையார் கரங்களில் கோடரியினை பார்த்திருக்கலாம், அந்த காட்சி இந்த வரிகளின் தத்துவ காட்சியன்றி வேறல்ல..)

உலக ஆசை நீங்கி, புலன்களின் வழி நீங்கி சுகதுக்கத்தை நீங்கி, எல்லாவற்றிலும் சமநிலை கண்டவர்கள் அழிவில்லா நிலையினை அடைகின்றார்கள்.

எங்கு சென்றவர்கள் திரும்பமுடியாதவர்கள் என்பதை உலகில் யாரும் விளக்க முடியாது, அது என் திருவடி என்பதே நிஜம். அதை தவிர சொர்க்கமோ வேறு உலகமோ சென்றவர்கள் மறுபடி கர்மம் தீர்க்க பிறப்பார்கள்

எனது அம்சமே ஆத்மா, அதுவே ஆறாவது அறிவாக நின்று உலகை நோக்குகின்றது

சாவு என்பதென்ன? பூவின் நறுமணத்தை காற்று சுமந்து செல்வது போல ஒரு ஆத்மாவினை ஒரு உடலில் இருந்து இன்னொரு உடலுக்கு கடத்துவது அன்றி வேறல்ல‌

அவன் ஒரு உடலில் என்னென்ன அனுபவித்தானோ தேடினானோ அதை இன்னொரு உடல் எடுத்தபின்பும் ஐம்புலன்கள் மூலம் தேடுகின்றான். இது ஞானக்கண்ணால் பார்த்தால் மட்டுமே அறியபடும் விஷயம்

யோகியாக முயல்பவர்கள் தனக்குள் அதை தேடுகின்றார்கள், அறிவிலிகளுக்கு அது தெரிவதில்லை

பரம்பொருளே உலகை தாங்குகின்றான், அவனே விளைவிக்கின்றான், அவனே மானிட உழைப்பாகின்றான், அவனே உணவு செரிக்கும் சக்தியும் ஆகின்றான்

எல்லா மனிதரின் மனதிலும் பரம்பொருள் அம்சம் உண்டு, அதுதான் மனிதனின் நினைவு, சொல் , செயல் என எல்லாவற்றையும் செய்கின்றது

இவ்வுலகில் இருவகையான விஷயம் உண்டு, அழிய கூடியது அழிவில்லாதது என்பது அது சுரன் என்பது மானிட மனம். அசுரன் என்பது மாயை

ஆம் அசுரன் என்பது மாயை, மாயையே அசுரன், மாயையே சாத்தான். அதை வென்றால் அழிவில்லா நிலையினினை அடையலாம், கடவுளின் திருவடியினை காணலாம்

அசுரன் என்பது கொம்பு முளைத்த சக்தியோ, பெரும் வடிவமோ, பெரும் பூதகணமோ அல்ல. அசுரன் என்றால் மாயை , இல்லா ஒன்றை , நிலையற்ற ஒன்றை நிலையானது என உணர்ந்து இழுக்கும் மாயை

அது பணம், அழகு, செல்வாக்கு, வாழ்வு, அகங்காரம், பலம் என எல்லா வடிவிலும் வரும்

அந்த அசுரனை கொன்றால், மாயையினை வென்றால் அதன் பின் இருக்கும் வெற்றிடத்தில் உண்மை தெரியும் அது பரம்பொருளின் காலடிக்கு வழிகாட்டும், அங்கே அழைத்து செல்லும்

பரம்பொருள் என்பது அழிய கூடிய உலகிலும் இல்லை, மாய காட்சிகளிலும் இல்லை அது அதனை எல்லாம் கடந்த, நன்மை தீமைக்கு அப்பாற்பட்ட பெரும் சக்தி

அறியாமை நீங்கியவன். முளைத்து கொண்டே இருக்கும் ஆசைகளை வெட்டி எறிந்து, ஆசைகளின் மூலமான மனதை அறிந்து அடக்கி, பற்றற்ற நிலையில் நிலைத்து பரம்பொருளை புருஷோத்தமன் என வணங்குகின்றானோ அவன் எல்லாம் உணர்ந்தவனாகின்றான்

அப்படி உணர்ந்தவன் ஞானியும், தன் கடமைகளை உணர்ந்து செய்து முடித்த நிலையினையும் அடைகின்றான்.

ஆம் கீதையின் இந்த வரிகளே “ஆசையே துன்பத்துக்கு காரணம்” என புத்தன் வாயால் பொன்மொழி போதனை என வந்தது

“பற்றற்ற வாழ்க்கை” என சமண துறவிகள் வழியாய் வந்தது

“உன் கண் உனக்கு இடறலாய் இருந்தால் கண்ணை பிடுங்கிவிடு” அதாவது புலன்களை கட்டுபடுத்து என்றும், “பணக்காரன் சொர்க்கத்தில் நுழைய முடியாது” என்றும் “ஒருவன் தன் வீடு, மனைவி , சொந்தம் பந்தம் தாய் தந்தையினை பிரிந்து என்னை பின்செல்ல கடவன்” என்றும், “ஒன்று பூலோக வாழ்க்கையில் கால்பதி இல்லை எல்லாவற்றையும் துறந்து என்பின்னால் வா, இரண்டு வழி என்பது சாத்தியமில்லை” என இயேசுவின் வாயாலும் போதனையாக வந்தது

“நானே உலகின் ஒளி, நானே உலகின் ஜீவனும் வழியுமாயிருக்கின்றேன்” எனும் இயேசுவின் தத்துவம் இங்கிருந்தே வந்தது

“அவரிடம் இருந்தே அனைத்தும் உண்டானது” என்ற பைபிளின் வரியும் கீதையில் இருந்தே வந்தது

சூரிய வெளிச்சம் உலகின் எல்லா பாகத்திலும் படுவது போல, கீதையின் வெளிச்சம் எல்லா நூல்களையும் என்றோ தொட்டுவிட்டது.

அதுவே ஞானத்தின் ஊற்று, அதுவே ஞானத்தின் ஆறு. அந்த ஆறு ஒவ்வொரு மனிதனையும் பரம்பொருள் எனும் கடலுக்குள் இழுக்க எக்காலமும் ஓடிகொண்டே இருக்கின்றது..

இந்துக்களின் தெய்வ வடிவும், அவைகள் காட்டும் குறியீடு வடிவும் சாதாரணமானது அல்ல‌

நாம் முன்பே சொன்னபடி முளைக்கும் ஆசையினை , கிளைகளை கோடாரியால் வெட்டுவது போன்று வெட்டி எறி என்பதே பிள்ளையார் கையில் இருக்கும் கோடாரி தத்துவம்

சரி, வெட்ட வெட்ட முளைக்கத்தானே செய்யும். மூலத்தை தோண்டி வேரினை எடுத்தெறியாவிட்டால் எப்படி மரத்தின் வளர்ச்சியினை தடுக்க முடியும்? வேர் இருக்கும் வரை அது துளிர்த்து கொண்டேதானே இருக்கும்?

காடே எரிந்தாலும் ஒரு மழையில் முளைவிடும் மரமோ புல்லோ எப்படி துளிர்க்கின்றது, ஆம் வேர் அவ்வளவு வலுவானது

ஆம், ஆசைகளை செயல்படுத்தும் கிளைகளை வெட்டினால் முழு பலனில்லை கிளைகளை உயிரோடு வைத்திருக்கும், வளர வைக்கும் வேரினை பிடுங்கி எறிதலே சரி

ஆம் பன்றி மரத்தின் வேர்வரை தோண்டுதல் போல தோண்டி எறிதல் வேண்டும்

இந்த தத்துவமே வராக அவதாரம் என்றும், வராகி என்றும் இந்துக்களிடம் நிலைபெற்றது. பன்றி எனும் விலங்குமுகம் தத்துவ தெய்வமானது இப்படித்தான்

வராகம் ஒன்றே கீழ்நோக்கி தோண்டி கிழங்கினை எடுத்து எறியும் தன்மை கொண்டது.

ஆம் மனதின் ஆழம் வரை தோண்டு, வேர் கிழங்கு இருக்கும் வரை தோண்டி எறி அதன் பின் ஆசை முளைக்காது என்பதே வராக தத்துவம்.

அப்படி வராகம் போல் என் ஆசைகளை ஒழி பகவானே என சரணடைய வேண்டும்

வராக அவதாரம் என்பதும், வராகி அம்மன் என்பதும் ஆசையினை மட்டுமல்ல ஆசை உருவாகி கொண்டே குடியிருக்கும் மனதையும் ஒழி எனும் தத்துவமே அன்றி வேறல்ல‌

வராஹி அம்மன் வரலாறு, புராணத்தில் அசுரனின் குணங்கள் அதை பகவான் ஒழித்த கதை எல்லாம் உற்று நோக்குங்கள்

அதைத்தான் 15ம் அத்தியாயம் விளக்குகின்றது..