பகவத் கீதை‍ 17

சிரத்தாத்ர விபாக யோகம் என்றால் ஒருவனின் சிரத்தை பற்றி, ஆர்வத்தை பற்றி தெய்வத்தை அடைய அவன் செய்யும் முயற்சிகள் அது தவம் தானம் யாகம் போன்றவற்றை பற்றியும் அதன் பலன்களையும் பற்றி சொல்வது

கீதையின் 17ம் அத்தியாயமான இந்த அத்தியாயம், கடவுளை அடையும் சிரத்தை எனும் முயற்சிகளை பற்றி சொல்கின்றது

அர்ஜுனன் சொல்கின்றார் “கிருஷ்ணா, யார் சாஸ்திர விதியைமீறி ஆனால் சிரத்தையோடு கூடியவர்களாய் ஆராதிக்கிறார்களோ, அவர்களுடைய நிலை எத்தகையது? சத்துவமா? ராஜஸமா? அல்லது தாமஸமா?

ஸ்ரீபகவான் சொன்னது, தேகிகளுக்கு இயல்பாக உண்டான அந்த சிரத்தையானது,சாத்விகம்,ராஜஸம், தாமஸம் என மூன்றுவிதமாக இருக்கிறது.அதைக்கேள்

பரதகுலத்தில் உதித்தவனே, ஒவ்வொருவருடைய சிரத்தையானது,அந்தக்கரணத்தில் ஏற்பட்ட சம்ஸ்காரத்தை அனுசரித்தாக இருக்கிறது. இந்த ஜீவன் சிரத்தைமயமானவன். யார் எப்படிப்பட்ட சிரத்தையுடையனோ, அவன் அந்த சிரத்தைகேற்றவனாகிறான்

சாத்துவிகர்கள் தேவர்களை வணங்குகிறார்கள்.ரஜோகுணமுடையவர்கள் யக்ஷர்களையும்,ராக்ஷசர்களையும் வணங்குகிறார்கள்.தாமஸமுடையவர்கள் பிரேதங்களையும்,பூத கணங்களையும் வணங்குகிறார்கள்

வீம்பும்,அகங்காரமும் உடையவர்களாய், காமமும் பற்றுதலும் உடையவர்களாய், எந்த அறிவற்றவர்கள் உடலிலுள்ள இந்திரியங்களையும், சரீரத்தில் வீற்றிருக்கும் என்னையும் துன்புறுத்தி, சாஸ்திரத்தில் விதிக்கப்படாத கோரமான தபசை செய்கிறார்களோ அவர்களை அசுரவழியில் செல்பவர்கள் என்று அறி

ஒவ்வொருவருக்கும் விருப்பமான உணவும் மூன்றுவிதமாக இருக்கிறது. அங்ஙனமே யாகமும்ம்,தபசும்,தானமும் மூன்று விதமாக உள்ளன.அவைகளை கேள்

ஆயுள்,அறிவு.பலம்,ஆரோக்கியம்,சுகம்,விருப்பம் ஆகியவைகளை உண்டுபண்ணுபவை, ரசமுள்ளவைகள்,பசையுள்ளவைகள்,வலிவு தருபவைகள்,இன்பமானவைகள் ஆகிய ஆகாரங்கள் சாத்விகர்களுக்கு பிரியமானவைகள்.

கசப்பு,புளிப்பு,உவர்ப்பு,அதிக உஷ்ணம்,காரம், உலர்ந்தவை, எரிச்சலூட்டுபவை,துக்கத்தையும்,சோகத்தையும்,நோயையும் உண்டுபண்ணுபவையான ஆகாரங்கள் ரஜோகுணமுடையவர்களுக்கு பிடித்தமானவை

பொழுது கழிந்த, சுவையிழந்த, நுர்நாற்றமெடுத்த,பழைய,எச்சிலான, தூய்மையற்ற உணவு தமோகுணத்தினருக்கு பிரியமானது

வினைப்பயனை விரும்பாதவர்களாய், வழிபாடாக செய்தேயாக வேண்டும் என்று மனதை ஸ்திரப்படுத்திக்கொண்டு, சாஸ்திர ஆணைப்படி எந்த யக்ஞம் செய்யப்படுகிறதோ அது ஸாத்விகமானது

பரதகுலத்தில் சிறந்தவனே, பயனை விரும்பியோ, ஆடம்பரத்துக்காகவோ எது செய்யப்படுகிறதோ அந்த யக்ஞத்தை ராஜஸமானதென்று அறிந்துகொள்

வேதநெறி வழுவி,அன்னதானமில்லாது,மந்திரமில்லாது,தக்ஷிணையிலில்லாமல்,சிரத்தையில்லாமல் செய்யப்படும் யக்ஞம் தாமஸம் என்று சொல்லப்படுகிறது

தேவர்,பிராமணர்,குருமார்,ஞானிகள் ஆகியவர்களைப் போற்றுவதும்,தூய்மையும், நேர்மையும், பிரம்மச்சர்யமும், அஹிம்சையும் தேகத்தால் செய்யும் தவம் என சொல்லப்படுகிறது

துன்புறுத்தாத உண்மையும், இனிமையும், நலனுடன்கூடிய வார்த்தை மற்றும் வேதம் ஓதுதல்,இது வாக்குமயமான தபம் என்று சொல்லப்படுகிறது

மனஅமைதி, அன்புடைமை, மௌனம், தன்னடக்கம், தூயநோக்கம் இது மானஸ தபசு என்று சொல்லப்படுகிறது

பயனை விரும்பாதவரும்,யோகத்தில் உறுதிபெற்றவருமான மனிதர்களால் பெருமுயற்சியுடன் செய்யப்படும் இம்மூன்றுவித தபசு சாத்வீகமானதென்று சொல்லப்படுகிறது

பாராட்டுதலையும், பெருமையையும், போற்றுதலையும் முன்னிட்டு, ஆடம்பரத்தோடு எந்த தபம் செய்யப்படுகிறதோ, தற்காலிகமானதும், உறுதியற்றதுமான அது ராஜஸமானதென்று சொல்லப்படுகிறது

மூடக்கொள்கையால் தன்னையே துன்புறுத்தியோ அல்லது பிறரை அழிக்கும் நோக்கத்தில் செய்யப்படுகின்ற தபம் தாமஸம் என்று சொல்லப்படுகிறது

தக்க இடத்தில், தகுந்த வேளையில், பிரதியுபகாரம் செய்யமாட்டார்கள் என தெரிந்தும் , தகுந்த தகுதியுள்ளவர்களுக்கு,கடமை என கருதி, கொடுக்கும் தானம் சாத்வீகமானது

பிரதிபலனை எதிர்பார்த்து, பலனை கருதி, மேலும் வருத்தத்தோடு தரப்படுகின்ற தானம் ராஜஸம் என சொல்லப்படுகிறது

தகாத இடத்திலும்,காலத்திலும்,தகுதியற்றவர்களுக்கு வணகக்மின்றி,இகழ்ச்சியுடன் செய்யப்படும் தானம் எதுவோ அது தாமஸமெனப்படுகிறது

“ஓம் தத் ஸத்” (பிரம்மம் அதுஒன்றே நிலைத்திருப்பது) என்று பிரம்மம் மூன்றுவிதமாய் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அதிலிருந்து பிராமணர்களும்,வேதங்களும்,யாகங்களும் பண்டைய காலத்தில் வகுக்கப்பட்டது

ஆகையால் வேதமறிந்தவர்கள் வேதவிதிப்படி செய்யம் யக்ஞம்,தானம்,தபம் போன்றவைகள் துவங்கும் போது” ஓம் “என்று உச்சரிக்கின்றனர்.

“தத்” (தத் என்றால் அது,அது என்பது பிரம்மம்) என்று உசச்ரித்து பலனை விரும்பாது மோக்ஷத்தை நாடுபவர்களால் பலவிதமான,யக்ஞம்,தபமும், தானமும் செய்யப்படுகின்றன

அர்ஜுனா, உண்மையென்ற கருத்திலும்,நன்மையென்ற கருத்திலும் “ஸத்” என்ற சொல் வழங்கப்படுகிறது. மங்கல கர்மங்களில் “ஸத்” என்ற சொல் உபயோகிக்கப்படுகிறது

யக்ஞத்திலும்,தவத்திலும்,தானத்திலும் நிலைத்திருப்பது “ஸத்” என்று சொல்லப்படுகிறது. இன்னும் பிரம்மத்தின் பொருட்டு செய்யப்படும் கர்மமும் “ஸத்” என்றே சொல்லப்படுகிறது

சிரத்தையின்றிச் செய்யும் யாகமும்,தானமும்,தபமும் மற்ற கர்மமும் “அஸத்” எனப்படும். அர்ஜுனா,அது மறுமைக்கும் உதவாது.இம்மைக்கும் உதவாது..”

இதன் சுருக்கம் எளிதானது, சிங்கம் மாமிசத்தை தேடுவது போல மான் புல்லை தேடுவது போல அவனவன் குணத்துக்கு ஏற்ப கடவுளை தேடுகின்றான். சாத்வீகிகள் தேவர்களை தேடுகின்றார்கள், ரஜோ குணமுள்ளோர் ராட்சசர்களையும், தமோ குணமுள்ளோர் சுடுகாட்டையும் பூதங்களையும் தேடுகின்றார்கள்.

இதில் மற்ற இரண்டு குணமுடையோர் அடுத்தவரை துன்பபடுத்துவதற்கே பலம் பெறுகின்றனர். அந்த பலத்தின் மூலம் அடுத்திருப்பவன் உடலில் வீற்றிருக்கும் கடவுளின் சாயலை துன்புறுத்துகின்றனர்.

உடலை அடுத்தவரை அடிக்கவே பலபடுத்துதல், ராட்சசன் அருள் பெறுதல், பில்லி சூனியம் எல்லாம் இவ்வகையே. இவர்கள் உண்மை பரம்பொருளை தேடமாட்டார்கள், சாஸ்திர வழி செல்லாமல் அசுர வழி சென்று அழிவார்கள்

இவர்களின் குணம்படியே உணவும், தானமும், தவமும் மூன்று வகையாக உள்ளது

சாத்வீக குணம் படைத்தோர் இனிப்பான, பசிதாங்கும் கொழுப்புள்ள, அறிவும் ஆயுளும் தரும் உணவுகளை உண்ணுவார்கள் . ரஜோ குணம் படைத்தோர் காரமும் புளிப்பும் கசப்புமாக உண்பார்கள் அது குணமாறுபாடும் ஆயுள் குறைவினையும் கொண்டுவரும். தமோ குணமுடையவர் நாள்பட்டதும் கெட்டு போனதும் அசுத்தமான உணவுகளில் ஆசை கொண்டோராய் இருப்பர்

யாகத்தை பொறுத்தவரையில் பலன் எதிர்பாரா யாகம் நல்லது, பலன்கருதி பெயர் கருதி , தன் பெருமைக்காக செய்யபடும் யாகம் பலனில்லாதது. சாஸ்திரபடி இல்லாமல் மன பற்று இல்லா யாகம் வெறுக்கபடும்

தானத்தை பொறுத்தவரையிலும் அதுவே, தானத்தை பொறுத்ததும் அதுவே

தவமும் தானமும் எதிர்பார்ப்பின்றி கடவுளை நினைந்தே இருத்தல் வேண்டும், அல்லாது சுயநலத்துடன் செய்யும் தவம் எவ்வளவு கடுமையானதாக இருந்தாலும் அவனை அழிக்கும்

அகங்காரத்துக்கும் ஆடம்பரத்துக்கும் வறட்டு கவுரவத்துக்கும் வழங்கபடும் தானம் பலனளிக்காது

எதை செய்தாலும் கடவுளின் விருப்படி நடக்கட்டும் எனும் ஓம் தத் சத் என்பதுடன் செய்தால் நன்று

ஆம், ரஜோ குணம், தமோ குணம், தமோ குணத்தாரின் இயல்புகளையும் அவர்கள் செய்யும் தானம், தவம், உணவு இவற்றை மிக அழகாக சொல்கின்றது இந்த அத்தியாயம்

உணவுக்கும் வாழ்வுக்கும் தொடர்பு உண்டு, மனிதர் உணவுக்கு அடிமையாக கூடாது என்கின்றது அத்தியாயம், கொரோனா காலத்திலும் மீன்கடை , கறிக்கடையில் கூடும் கூட்டம் பல விஷயங்களை சொல்கின்றது

ஆம் உணவுக்கு அடிமையாவதும் ஒரு பாவமே, உடல் மனதை ஆட்டிவைக்க அனுமதித்தல் கூடாது

தானமும் அப்படியே. துரியனும் தானம் செய்தார்கள், தர்மனும் தானம் செய்தார்கள் ஆனால் தானத்தின் பெயராக கர்ணன் நின்றானே எப்படி? அவன் பலன் கருதாமல் செய்தவன்

இதனாலே விஸ்வரூப தரிசனம் எனும் பெரும் பேற்றினை அவன் பெற்றான். அடுத்தவருக்கு பலன் எதிர்பார்ப்பின்றி செய்யும் தானம் கடவுளால் திருப்பி தரப்படும் காரணம் அது பரம்பொருளுக்கு உவப்பானது எனும் தத்துவமே அது

தவமும் அப்படியே. அசுரர்களும் தவம் செய்தார்கள் அதில் பலனும் பெற்றார்கள். அது பத்மாசுரன் முதல் நரகாசுரன் ராவணன் வரை ஏராளம் உண்டு. ஆனால் அந்த தவத்தை அடுத்தவரை அழிக்க பயன்பட்ட பொழுது தானாய் அழிந்தார்கள்

தவத்தின் பலனால் அடுத்திருப்பவரை துன்புறுத்தினால் அவனில் உறையும் பரம்பொருளையே துன்புறுத்துவதற்கு சமம், அதனாலே தெய்வமே வந்து அவர்களை அழித்தது

யாகம் நடத்துவதும் அப்படியே, தட்சன் போன்ற அகங்காரிகள் நடத்திய யாகம் கடவுளுக்கே பொறுக்கவில்லை என்கின்றது புராணம்

17ம் அத்தியாய சுருக்கம் இதுதான், சாத்வீகமாக அளவோடு உண், அளவோடு உறங்கு எல்லாவற்றையும் அளவோடு செய், அறிவும் ஆயுளும் கூடும்

தவமோ தானமோ யாகமோ எது செய்தாலும் பரம்பொருளின் விருப்படி நடக்கட்டும் எனும் “ஓம் தத் சத்” என்பதை சொல்லி செய், அது கடவுளுக்கு உவப்பானது

ஆம், பைபிளில் எல்லாம் கடவுளின் சித்தம் என சொன்ன மரியாள் அழியா புகழடைகின்றாள், தானமும் தவமும் கடவுளை முன்னிட்டு செய்தோர் எல்லாம் பெரும் இடம் அடைகின்றனர்

பைபிளில் “இறைவனே எல்லாம் உன் சித்தமே, அப்படியே ஆகட்டும்” என சொல்லும் ஆமேன் எனும் வார்த்தை “ஓம் தத் சத்” என்பதில் அடங்கிவிடுகின்றது

17ம் அத்தியாயம் இயேசு சொன்ன “பரலோகத்தில் இருக்கும் கடவுளின் சித்தபடி ஆகட்டும்” எனும் அந்த வசனமும் “காணிக்கையும், பலியும் எனக்கு உவப்பானது அல்ல, மனதால் என்னை உணர்தலே எனக்கு சரியானது” என சொல்லும் பைபிளின் வசனமும் இந்த 17ம் அத்தியாயத்தில் அடங்குகின்றது

சமணத்தையும், பவுத்ததையும் ஆழ கவனித்தால் இதன் தாக்கமே, அவர்கள் பலியினை நிறுத்தி, யாகங்களை நிறுத்தி, தன்னலமற்ற தவம் ஒன்றாலும், அடுத்திருப்பவருக்கு தொண்டு செய்து கடவுளை மகிழ்விக்க கிளம்பியதும் இந்த 17ம் அத்தியாயமே

“மனதால் செலுத்துவதே பக்தி, பரம்பொருள் அதையே விரும்புகின்றான்” என என்றோ சொன்ன கீதையின் இந்த அத்தியாயம் மகா சிறப்பும் உயர்வுமானது